به گزارش قدس آنلاین کودکان اغلب وقتی که کار بدی کرده یا چیزی را پنهان کرده‌اند، از تماس چشمی خودداری می‌کنند زیرا به خوبی می‌دانند که وقتی به چشم والدین نگاه کنند، بازی تمام است. اما کارشناسان اکنون فاش کرده‌اند که تماس چشمی می‌تواند حامل علامتی از ابتلای کودک به اوتیسم باشد.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) شرایطی است که می‌تواند بر توانایی‌های ارتباطی افراد و توانایی آنها برای اجتماعی شدن تاثیر بگذارد. علایم متدوال این مساله معمولا شامل خودداری از صحبت کردن و تقلا و دشواری برای تعامل با دیگران است. با این حال پزشکان در دانشگاه «ییل» در آمریکا می‌گویند که فقدان تماس چشمی همچنین می‌تواند علامتی از اوتیسم باشد و می‌تواند به تشخیص و درمان کمک کند.

این تیم تحقیقاتی فعالیت مغزی در زمان تعاملات اجتماعی بین زوج‌های بزرگسال را مورد بررسی قرار داد. در زوج هایی که یکی از افراد هر زوج مبتلا به اوتیسم بود، محققان با یک گجت اقدام به ثبت سیگنال‌های مغز با اطلاعاتی درباره فعالیت مغز در زمان تماس چشم به چشم کردند.

آنها گزارش دادند که تماس چشمی افراد مبتلا به اوتیسم موجب کاهش شدید فعالیت در منطقه‌ای از مغز با نام «قشر جداری پشتی» ( dorsal parietal cortex ) شد. این بخشی از مغز است که مسئولیت توجهات و حرکات چشم را در اختیار دارد.

آنها می‌گویند که در زمان تماس چشم به چشم، فعالیت مغز در افرادی که مبتلا به اوتیسم نیستند، همگام‌سازی (سکرونیزه) می‌شود. این به معنی آن است که این افراد قادر به حفظ تماس چشمی با فرد دیگر هستند.

اما افراد مبتلا به اوتیسم برای حفظ تماس چشمی دچار مشکل می‌شوند. محققان می‌گویند که اکنون درک و شناخت بهتری از «نوروبیولوژی» اوتیسم و همچنین درک بهتری از مکانیسم‌های عصبی زیربنای ارتباطات اجتماعی دارند.