به گزارش قدس آنلاین، محمدعلی بهمنی در ۲۷ فروردین زادروز تولدش درباره توجه به شعر و شاعران در جامعه ایران گفت: بستگی دارد که از کدام زاویه به مخاطبان نگاه ‌کنیم. باید جامعه مخاطب را از مردم جدا کنیم. زیرا جمع کثیری از مردم نمی‌توانند آن چیزی را که واقعیت شعر است، قبول کنند. واقعیت این است که خیلی‌ها حوصله گوش دادن به شعر را ندارند.

این غزل‌سرا درباره افرادی که ذخیره ذهنی از شعر دارند، شاعر یا دوستدار شعر هستند، توضیح داد: این افراد نمی‌توانند علایق خود را کنار بگذارند و این علاقه همیشه همراه آن‌ها است. افرادی هم هستند که شعر می‌گویند و شعر را دنبال می‌کنند حتی اگر نتوانند شعر خود را منتشر کنند، منتظر زمان مناسب می‌مانند. زیرا هنرمند در هر شکل هنری نمی‌تواند از آنچه که در وجودش پرورش داده است، فاصله بگیرد و همچنان پیگیر است. از طرفی آثاری پر از اشتباه منتشر می‌شود.

مسائل عمیق در سرودن ترانه کنار گذاشته شده است

بهمنی با تاکید بر اینکه ابتدا باید موسیقی ساخته و بعد برای آن موسیقی ترانه سروده شود، ادامه داد: این ذات ابتدایی کار است، زیرا ترانه باید هماهنگ با موسیقی باشد و حس موسیقی را در خود نمایان کند. این در حالی است که مسائل مهم و عمیق در سرودن ترانه کنار گذاشته شده است و هرکس هرچه بخواهد می‌گوید و آن را ترانه می‌نامد. سپس همان فرد برای سروده‌اش موسیقی می‌سازد و خودش آن را می‌خواند.

برخی نمی‌خواهند برای تولید یک اثر هزینه کنند و فکر می‌کنند خودشان می‌توانند از پس همه مراحل بربیایند

این شاعر پیشکسوت با بیان اینکه گوش دادن به برخی ترانه‌ها موجب رنجش مخاطب می‌شود، توضیح داد: گوش دادن به بسیاری از کارها مخاطب را ناراحت می‌کند، زیرا افراد خود شعر می‌گویند، موسیقی می‌سازند و می‌خوانند؛ این در حالی است که هر کدام از این موارد نیازمند تخصص است. چنین روندی به این دلیل شکل گرفته که افراد نمی‌خواهند برای تولید یک اثر هزینه کنند و فکر می‌کنند خودشان می‌توانند از پس همه مراحل بربیایند.

او افزود: شنیدن این تولیدها نه تنها موجب رنجش من می‌شود بلکه اگر این افراد بعد از چند سال رشد کنند، در آن زمان تازه متوجه می‌شوند که چه آثار ضعیفی ساختند.

درباره برترین غزل سرای ایران

محمدعلی بهمنی، شاعر مطرح کشورمان در سال ۱۳۲۱ در بندرعباس متولد شده است. بهمنی نخستین شعرش را در ۹ سالگی سرود و در همان سال یعنی در ۱۳۳۱ خورشیدی این شعر را در مجله روشنگر به چاپ رساند. او بعدها در جست وجوی کار سر از انتشارات بامداد در آورد.

وی نخستین مجموعه شعرش را در ۱۳۵۰ خورشیدی با عنوان باغ لال که مجموعه‌ای از شعرهای نیمایی است در انتشارات بامداد به چاپ رساند. مجموعه در بی وزنی را که در برگیرنده شعرهای بی وزن اوست در ۱۳۵۱ خورشیدی به چاپ رساند و چهار سال بعد مجموعه‌ای از شعر کودک را با عنوان گیسو، کلاه، کفتر چاپ کرد.

او به مدت ۱۳ سال در سکوت و بی‌خبری به سر می‌برد تا اینکه در ۱۳۶۹ خورشیدی با انتشار مجموعه غزل گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود درخشید و با موج بزرگی از اشتیاق و استقبال روبه‌رو شد و فصل تازه‌ای را در زندگی ادبی‌اش رقم زد.

از همین سال بود که فعالیت ادبی‌اش را به صورت جدی آغاز کرد. این مجموعه با چنان استقبالی روبه‌رو شد که هنوز سه سال از زمان چاپش نگذشته بود که سه بار تجدید چاپ شد و این استقبال هنوز هم ادامه دارد. بهمنی در ۱۳۷۴ خورشیدی همکاری خود را با هفته نامه ندای هرمزگان آغاز کرد و صفحه‌ای با عنوان تنفس در هوای شعر را هر هفته در پیشگاه مشتاقان خود قرار داد. او در ۱۳۷۷ خورشیدی مجموعه شعر شاعر شنیدنی است را به چاپ رساند و یک سال بعد مجموعه عشق است او به همراه سی دی و کاست روانه بازار شد. این مجموعه نیز به شدت از سوی جوانان مورد استقبال قرار گرفت.

در ۱۳۷۸ خورشیدی تندیس خورشید مهر را به عنوان برترین غزل سرای ایران دریافت کرد و در ۱۳۸۲ خورشیدی با همت اداره فرهنگ و ارشاد استان هرمزگان همزمان با برگزاری ششمین کنگره سراسری شعر و داستان جوان نکوداشت بهمنی برگزار شد. در ۱۳۸۵ خورشیدی مقام نخست شعر کلاسیک را به دست آورد و تندیس سرو را دریافت کرد. او مجموعه های شعری امانم بده را در ۱۳۸۰ خورشیدی، این خانه واژه‌های نسوزی دارد را در ۱۳۸۲ خورشیدی، چتر برای چه؟ خیال که خیس نمی‌شود را در ۱۳۸۶ خورشیدی، من زنده ام هنوز و غزل فکر می‌کنم را در ۱۳۸۸ خورشیدی و آخرین مجموعه شعری با عنوان تنفس آزاد را نیز در ۱۳۸۹ خورشیدی به چاپ رساند.

عنصر غالب بیانی در شعر بهمنی استفاده از زبان محاوره و تعبیرات و فرهنگ عامیانه و روز است.