به گزارش قدس آنلاین: نخستین مکانی که از زمین آفریده شد، خانه خدا بود و بدین جهت مکه معظمه را که کعبه در آن قرار دارد «ام‌القری» گویند. بعد از آن بود که از زیر کعبه سایر بخش‌های زمین گسترش پیدا کرد و به شکل و هیأت بعدی درآمد. در روایات متعددی آمده است که در بیست‌وپنجم ذی‌القعده کعبه نصب شد، زمین گسترده شد، آدم (ع) هبوط کرد، ابراهیم خلیل(ع) و عیسی مسیح (ع) متولد شدند و رحمت خدا در کل جهان پخش گردید.
آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگوی ما با آیت‌الله سید علی‌اصغر هاشمی‌علیا است. این استاد اخلاق و تولیت و مؤسس حوزه علمیه حضرت قائم(عج) چیذر برای درک بیشتر این روز باعظمت توصیه‌هایی دارد که در ادامه می‌خوانید.
دحوالارض گسترش زمین و اولین رحمت الهی
آیت‌الله هاشمی علیا در ابتدا با بیان اینکه نعمت‌های خداوند متعال بیشمار است، می‌گوید: همانطور که در آیه ۳۴ سورۀ ابراهیم آمده است «و إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لا تُحْصُوها» چه را می‌خواهی بشماری؟ تمام نعمت‌های خداوند بزرگ است و کوچک ندارد. حتی کوچکترین آنها هم بزرگ است و هر چیزی که از خدا صادر شود، رحمت و نعمت الهی است. ما گاهی از نعمت‌های الهی بد استفاده می‌کنیم، آنها را کم می‌دانیم و... اما در نظر داشته باشیم که تمام نعمت‌های الهی طریقی برای کمال انسان و قدمی برای رسیدن به قرب الهی هستند. حتی نعمت‌هایی که برای زندگی مادی و دنیوی استفاده می‌کنیم. اگر در زندگی معمولی و روزمره قصد قربت داشته باشیم، مشمول نعمت بزرگ الهی خواهیم شد.
او یادآور می‌شود: یکی از نعمت‌های عظیم الهی که هر جنبده‌ای به آن نیاز دارد، سکونت در ارض است. خدایی که انسان را آفریده و خرج می‌دهد، مکانی هم برای او قرار می‌دهد تا از گرما، سرما و مزاحمات حفظ شود. برای پاسخ نیاز به زمین، حصن و مأوا خدای بزرگ زمین را همانند سفره‌ای پهن کرده است تا انسان‌ها در این سفره نشسته و از نعمت‌های بی‌حساب خداوند که در این سفره قرار گرفته بهره‌مند شوند و در مسیر حق قرار گیرند.
این استاد اخلاق مهمترین نکته دحوالارض را توضیح داده و ادامه می‌دهد: خداوند نعمت‌هایش را به وسیله‌ای غیر از خودش، مانند ملائکه، انسان‌ها و... به موجودات شامل و واصل می‌کند. اما خلق زمین و تمام موجودات را خدای متعال به رحمت، رأفت، علم و حکمت واسعه خودش، خود انجام داده است. او خودش سفره را پهن کرده و تمام صفات جلالش در این سفره لحاظ شده است.
دحوالارض روز آغاز بندگی بندگان
تولیت حوزه علمیه حضرت قائم(عج) چیذر تشریح می‌کند: مرحوم کلینی در کافی نقل می‌کند که محمد بن عبدالله صیقل می‌گوید روز ۲۵ ذی‌القعده امام رضا(ع) در مرو از منزل بیرون آمد و فرمود این روز را روزه بگیرید که من هم روزه هستم. عرض کردم فدایت شوم امروز چه روزی است؟ فرمود: روزی است که رحمت خدا در آن گسترده شده و زمین پهن گردیده و کعبه بنا شده و آدم قدم بر زمین گذارده است. ما انسان‌ها نعمت‌های بسیاری داریم که قدر نمی‌دانیم. خدای رحمان زمین را گستراند تا بشر در آن زندگی کند و راه تکامل پیش گیرد. در این زمین، کعبه‌ای را قرار داد که اگر عمری خلاف تعالیم الهی انجام داد و راه سعادت را اشتباه رفت، سهوی یا حتی عمدی، با حضور در آن مکان و انجام مناسکی خاص تمام رذایل و گناهان خود را صاف کرده و مانند انسان تازه به دنیا آمده شود. ما این نعمت را قدر نمی‌دانیم و معرفت آن را نداریم. اینکه به معرفت در زیارت توصیه شده به همین خاطر است.
او اضافه می‌کند: در روایت دیگری از حسن بن وشا داریم که گفته است من کودک بودم و شب ۲۵ ذی‌القعده با پدرم میهمان امام رضا(ع) بودیم. حضرت فرمودند در روز ۲۵ ذی‌القعده حضرت ابراهیم و عیسی بن مریم به دنیا آمدند و نیز در آن شب زمین در زیر کعبه گسترانده شد و هر فردی این روز را روزه بدارد، ثواب ۶۰ سال روزه را دارد. در روایتی دیگر آمده دحوالارض ۲۵ ذی‌القعده روز قیام امام زمان(عج) است.
آیت‌الله هاشمی علیا به دلیل توصیه به روزه و دعا در این روز نیز اشاره کرده و بیان می‌کند: برای نعمت‌هایی که خدای رحیم به ما عطا کرده باید شاکر باشیم. برای تمام ایام الله و مبارکی که وارد شده مانند ماه مبارک رمضان، شب‌های قدر، روزهای جمعه و... عباداتی قرار داده شده است. این عبادات و اعمال خاص برای این است که قدر خصوصیات و نعمت‌هایی که در این ایام آمده را بدانیم. ضمن اینکه از این عبادات متوجه می‌شویم چه نعمت پر ارزشی بر ما نازل شده است. به همین خاطر آمده است که شب قدر نخوابید و عبادت کنید. عبادات، نمازها و اجرها برای وجود نعمت عظیمی است که خداوند در این روز قرار داده است. اعمال وارد شده برای دحوالارض و ۲۵ ذی‌القعده نیز به همین سبب است. این روز سرآغاز بندگی است تا به پاس نعمت‌های بیپایان خداوند شکرگزار باشیم.
نعمت بزرگ دحوالارض
این استاد اخلاق با ذکر مثالی ساده توضیح می‌دهد: شخصی را تصور کنید که در بیابانی بدون در اختیار داشتن کوچکترین وسیله زندگی و رفاهی قرار بگیرد. چه طور خود را آنجا اداره می‌کند وقتی توان هیچ عملی ندارد؟ حالا فردی تمام امکانات و نیازهای او را مهیا می‌کند، به طوری که هیچ رنج و مشقتی نداشته باشد. این فرد تا چه اندازه در برابر او خاضع است و قدردان محبت اوست؟ هر چند که این قیاس صحیح نیست اما شما همین نمونه را در مورد خدای بزرگ در نظر بگیرید. در برابر نعمت‌های بیشمار خداوند چطور می شود از او تشکر کرد؟ انسان در برابر خدا چقدر مطیع است؟ آن هم خدایی که از همه مهربان‌تر است و تمام نعمت‌ها حتی وجود انسان از اوست و دنیا و آخرت را تامین می‌کند. هر اندازه انسان در مقابل او خضوع و خشوع کند، باز هم کم است. در آیه ۱۰۵ سوره یوسف آمده است که بر سر راه زندگی انسان، آیات آسمانی و زمینی فراوانی وجود دارند که با وجود خود و نظام شگفت‌آوری که در آنها بکار رفته، بر توحید پروردگار دلالت دارند. بیشتر مردم این نشانه‌ها را یکی پس از دیگری می‌بینند اما توجه نکرده و شکر و حمد خدا را نمی‌گویند.
آیت‌الله هاشمی علیا تصریح می‌کند: یکی از این نعمت‌ها دحوالارض است. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: اولین رحمتی که از آسمان به سوی زمین نازل شد در روز ۲۵ ذی‌القعده بود. در ثواب این روز هم آمده اگر کسی این روز را روزه بگیرد و شب را به تعبد و احیا بگذارند، ثواب ۱۰۰ سال عبادت برایش ثبت است به گونه‌ای که گویا تمام روزهایش را روزه بوده و شب‌هایش را به عبادت سپری کرده و رحمت خاص خدا بر حلقه ذاکران او و آنان که برای عبادتش اجتماع کنند نازل می‌شود. باید همیشه و در همه حال در نظر داشته باشیم که مسبب اسباب و مفتح ابواب اوست. همه دردها را او دوا کرده و مشکلات را برطرف می‌کند. انسان باید با خدا ارتباط برقرار کند تا گره‌های زندگی‌اش باز شود. بنده نمی‌تواند گرهی باز کند و اگر این کار هم انجام شود، باز هم به اذن الهی است. از یاد نبریم که به مقدار ارتباطی که با خدا داریم در دنیا و آخرت مورد شفاعت قرار می‌گیریم.
نظر شما