به گزارش قدس آنلاین به نقل از مهر،  از جمله موضوعاتی که رئیس جمهور آمریکا در جریان سخنرانی خود در هفتاد و هشتمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد به آن پرداخت، حمایت کشورش از توسعه شورای امنیت سازمان ملل بود که وظیفه آن حفظ صلح و امنیت جهانی است، موضوعی که در سال های گذشته نیز توسط برخی دیگر از اعضای جامعه جهانی درخواست شده بود.

در حال حاضر شورای امنیت سازمان ملل متحد دارای پنج عضو دائمِ برخوردار از حق وتو و ۱۰ عضو غیردائم است. ریاست این شورا دوره ای و طول مدت آن یک ماه است و رئیس هیات نمایندگی هر کشور به عنوان رئیس این شورا شناخته می شود.

روسیه، چین، آمریکا، انگلیس و فرانسه پنج عضو دائم شورای امنیت می باشند که از حق وتو در این شورای برخوردار هستند.

اعضای غیر دائم شورای امنیت توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد انتخاب می شوند که مبنای انتخاب کشورها مشارکت اعضای این سازمان در حفظ صلح و امنیت جهانی و دیگر اهداف سازمان و همچنین توزیع عادلانه جغرافیایی است.

به عبارتی دیگر۱۰ عضوغیر دائم شورای امنیت توسط مجمع عمومی برای یک دوره دو ساله انتخاب می شوند.

در خرداد ماه امسال نشریه آمریکایی واشنگتن پست در گزارشی از تلاش دولت جو بایدن برای تهیه طرحی برای توسعه شورای امنیت سازمان ملل خبر داد که بر اساس آن ۶ عضو دائم دیگر به این شورای اضافه خواهند شد بدون اینکه دارای حق وتو باشند.

این نشریه اعلام داشت که دولت آمریکا در حال رایزنی با اعضای سازمان ملل برای جلب حمایت آنها از طرح مد نظر واشنگتن است.

درگیری ها و جنگ های متعدد در گوشه و کنار جهان در دهه های گذشته بیانگر این است که ساختار فعلی شورای امنیت سازمان ملل چندان کار آمد نمی باشد و این شورا قادر نبوده است تا ماموریت اصلی خود که همان حفظ صلح و امنیت جهانی است را به طور مناسب به انجام برساند، لذا اصلاح ساختار این شورا امری ضروری و مهم برای برقراری صلح و امنیت جهانی است.

در این میان توجه کشورهای عضو سازمان ملل به چند نکته اهمیت بسزایی در تعیین سرنوشت آنها و جامعه جهانی خواهد داشت:

۱- تغییرات احتمالی آتی در ساختار شورای امنیت و دیگر سازمان های بین المللی تجاری و مالی صرفا صوری و مجددا تامین کننده منافع قدرت های جهانی و در راس آنها آمریکا نباشد همانند آنچه که بعد از پایان جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد.

۲-نظام های کنونی نه تنها ناعادلانه هستند بلکه با هوشیاری دیگر کشورها و روی آوردن آنها به ایجاد سازمان های موازی مانند بریکس و سازمان همکاری های شانگهای و .... حتی دیگر تامین کننده منافع خود آمریکا نیستند.

۳-باید مشخص شود اضافه کردن اعضای جدید بدون داشتن حق وتو اساسا چه تاثیری می تواند بر کارآمدی این شورا و ممانعت از یکجانبه گرایی ها در سطح جهان داشته باشد. آنچه پر واضح است این است که بسیاری از هرج و مرج ها و درگیری ها در سطح جهان در دهه های گذشته ناشی از سیاست ها و اقدامات یکجانبه گرایانه خود آمریکایی ها و متحدان دارای حق وتو بوده است.

۴-باید مشخص شود که توزیع این ۶ کرسی جدید مد نظر آمریکا در بین اعضای جدید چقدر عادلانه خواهد بود؟ به طور مثال آیا جایگاهی هم برای شنیده شدن صدای بسیاری از مردمان جهان از جمله مسلمانان و مردم خاورمیانه خواهد بود؟

۵-برای دیگر کشورهای جهان مهم است تا مراقبت کنند تا آمریکایی ها مجددا با در دست گرفتن رهبری اصلاحات در نهادهای بین المللی از جمله شورای امنیت به دنبال وارد کردن متحدان خود به عرصه تصمیم کیری جهانی با هدف تثبیت موقعیت خود نباشند.

۶-اصلاحات در ساختارهای بین المللی نباید تبدیل به ابزاری در دست آمریکایی ها شود تا با استفاده از آن با دادن امتیازی به کشوری که از ورود آن به شورای امنیت حمایت خواهند کرد، از آن کشور به عنوان ابزاری برای مهار رقبای جهانی کنونی خود استفاده کنند.

۷- باید توجه شود که اصلاحات مد نظر آمریکایی ها به ابزاری برای تضعیف نهادهای بین المللی نو پا مانند بریکس و سازمان همکای های شانگهای و ... تبدیل نشوند؛ نهادهایی که در آینده سیطره و هژمونی اقتصادی، تجاری و امنیتیِ صد ساله آمریکا بر جهان را به چالش خواهند کشید.

نتیجه کلام اینکه اصلاح ساختار شورای امنیت و دیگر نهادی های بین المللی امری ضروری و اجتناب ناپذیر است اما باید هوشیار بود تا آمریکایی ها با در دست گرفتن ابتکار عمل مجددا با استفاده ابزاری، موجبات مهار رقبای نظامی و اقتصادی خود با هزینه دیگران را فراهم نکنند. در غیر این صورت، آمریکایی ها با اصلاح مد نظر خود در ساختار شورای امنیت خواهند توانست هم به اقدامات خود مشروعیت بخشند و هم سیطره و هژمونی خود بر امنیت و اقتصاد جهان را حداقل برای ۵۰ سال آینده تضمین کنند.

در پایان شایان ذکر است آمریکا تاکنون از اضافه شدن آلمان، ژاپن و هند به عنوان اعضای دائمی جدید حمایت کرده است و فرانسه و انگلستان هم در عین حال از کرسی های دائمی برای آلمان، ژاپن و هند، به علاوه برزیل و حداقل یک کشور آفریقایی حمایت کرده اند.