بناگاه در معرض تهاجم جهانی قرار گرفتیم. در مسیر یک جامعه ایمانی- اخلاقی بودیم و تازه همه انتخابات‌ها را برگزار کرده بودیم که بناگاه از درون تروریست‌ها با رئیس‌جمهور وقت، بلواهای کردستان و ترکمنستان، کودتای نوژه و... امنیت کشوری که تازه و نوپاست را به هم ریختند... و با تمام تجهیزات آمدند.

این بار یک صدام نبود و همه جهان، هر کس از مزیت نظامی‌اش... شهرها و روستاهای متعدد را ویران کردند و نفرت‌آورتر و کثیف‌تر از هیتلر جنوب کشور را از هوا و زمین به خاک و خون کشیدند، نکته دهشتناک‌تر اینکه رئیس جمهور که حکم فرماندهی کل قوا را هم داشت با مزدوران داخلی‌اش هیچ امکاناتی به بچه‌های خط دفاع نمی‌دادند.

بگذریم، حکایت تراژدی تلخ این رئیس جمهور پلشت مجالی دیگر را می‌طلبد... و این گونه شد که صدام به نمایندگی و حمایت همه‌جانبه تسلیحاتی با تمام توان حمله کرد... و این گونه بود قدم نهادنمان به میدان جنگ. ضرورتی بود که شرایط دشمن ساخته اقتضا می کرد.

جنگ را که تحمیل کردند، ما به  عنوان جهادگران به جبر مسلح شدیم و به دفاع برخاستیم؛ تکلیفی شرعی و ملی که کنشی طبیعی هم بود. آنان درنده خویی را از حد می گذراندند و ما اما به مهار زدن بر چنگ و دندانشان بسنده می کردیم. 

به کشتن ما حریص بودند، ما اما در «سفک دما»یشان امساک می ورزیدیم. این هم در جهان بینی معرفتی ما ریشه داشت.

از سوی دیگر این را هم معتقد بودیم و هستیم و حماسه دفاع مقدس هم امضای خون نهاد پای این گزاره عقیدتی که انقلاب اسلامی ایران شهادت‌الحدوث و شهادت‌البقاست؛ یعنی حدوث و ایجاد آن بر پایه شهادت‌باوری است؛ رشحه ای از حقیقت که جلوه کامل آن را در عاشورا دیده ایم و پس از آن بشر تصاویری خاص در قیام‌های خالص و ناب علیه بیداد را تجربه کرده است.

انقلاب اسلامی ما و فرزندش نظام جمهوری اسلامی ایران نیز در این دایره تعریف می شود و می توان ریشه های آن را جان گرفته از خون پاکان دانست. ماندگاری این انقلاب و نظام و یکپارچگی ایران عزیز نیز به ‌برکت شهادت و جریان این نور مطلق در فلات ایران است.

ما خود را با عاشورا و سطرهای نورانی قرآن تعریف می کنیم. وقتی در شرح مؤمنان می خوانیم «والذین هم علی صلواتهم یحافظون» و مراقبتشان را بر نمازشان می بینیم، به این باور می رسیم که باید مراقب و حافظ شهادت هم باشند.

با این نگاه، به امروز و فردا و فرداهایی می نگریم که از راه خواهند رسید. تربیت نیرو برای فردای کشور هم اقتضا می‌کند به فرهنگ شهادت مستظهر باشیم و ظرفیت های وجودی انسانی را بدان اعتلابخشی کنیم. راه استغنا این است.