اصغر باقرزاده با بیان اینکه محیط مدرسه باید با نشاط و معنویت باشد و تعارضی بین محیط خانواده و مدرسه به وجود نیاید گفت: دلیل عمده سردرگمی دانش آموزان، به خاطر تعارض بین محیط مدرسه و خارج از آن است. این تعارض دانش آموزان را به نتیجه درستی نمی‌رساند.

به گفته معاون فرهنگی و پرورشی وزارت آموزش و پرورش؛ برای اینکه فرزندان ما عمقِ ایمان داشته باشند، باید تعارض محیط بیرونی و درونی مدرسه را از بین برد.

معاون وزیر آموزش و پرورش اظهار کرد: فراهم کردن محیط پرورشی برای ما یک نتیجه مهم است و ارزیابی می‌شود. ارزشمند است که یک مدیر مدرسه محیط پرورشی و تربیتی خوبی را برای دانش آموزان مهیا کرده باشد. لازم است فعالیت‌های پرورشی به درستی تعریف شود. به عنوان نمونه صداقت یک موضوع تربیتی است. ما هیچ وقت نمی‌توانیم برای صداقت نمره تعیین کنیم. صداقت رفتاری اجتماعی است که خود را بروز می‌دهد و موضوعی کیفی محسوب می‌شود. ایمان، تقوا، مردم داری، دوست با دیگران، مشارکت، مسئولیت‌پذیری و… همه از جمله مسائل تربیتی هستند که نمره‌گذاری روی آن‌ها سخت است چرا که موضوعاتی کیفی هستند.

او در ادامه افزود: فرض کنیم کلاس پرورشی با نمره هم برگزار کنیم؛ خب این کلاس که چیزی شبیه به کلاس تعلیمات دینی می‌شود. آیا کسی که درس دینی را در مدرسه با موفقیت پشت سرمی گذارد لزوما دین دار واقعی هم می‌شود؟ یک فرد ممکن است بداند توحید، نبوت و سایر اصول دین چیست، اما شاید آن را رعایت نکند و در درس تعلیمات دینی نمره ۲۰ هم گرفته است. در واقع چنین فردی از درس رفتار دینی ۲۰ نگرفته است. پس ارزش‌گذاری کارهای تربیتی و پرورشی به رفتار است نه نمره. یعنی دانش آموزان باید معلم؛ مدیر و والدین خود را اشخاص صالحی بدانند و اذعان کنند که چقدر انسان‌های موجه، خوب و راستگویی هستند. این ارزش‌گذاری‌های رفتاری نیازی به نمره دهی ندارد.