معلوم نیست اشکال از علم اقتصاد و اوضاع اقتصادیمان است یا از رسانه‌ها، خبرنگاران و ایضاً شاعران و طنزپردازان؟ کدام اشکال؟ همین که محال است یک روز خبرگزاری‌ها چیزی درباره «تورم» و مهار و فرارش ننویسند. یعنی اوضاع طوری است که آدم فکر می‌کند، از زمان حضرت آدم، بزرگ‌ترین دلشوره بشر بعد از آن سیب معروف و وسوسه‌هایش، همین بالارفتن تورم بوده است! البته ما هرچه جست‌وجو کردیم چیزی از اشعار شعرای دوره ابوالبشر که مربوط به تورم باشد، پیدا نکردیم چون ظاهراً غصه و نگرانی بابت سیب و تورم، حالی برای شعر گفتن شاعران آن زمان باقی نمی‌گذاشته است. ولی کمی که آمدیم جلوتر، شعر طنز چندین سال پیش «مهدی استاد احمد» در این باره را پیدا کردیم و معلوممان شد طنزپرداز جماعت امروزی جوری است که با وجود تورم سنگین و ماجرای سیب حوّا و چای دبش و این جور چیزها، غدد و قوای طنزیه‌اش از کار نمی‌افتد که هیچ،  متورم و بلکه قوی‌تر هم می‌شود:

خودرو دارد هی گران‌تر می‌شود
بی‌محابا سمت بالا می‌دود
البته تقصیر مسئولان که نیست
هست نامش خودرو و خود می‌رود
سکه دارد می‌رسد کم‌کم به طاق
این حبابِ زشت و غول‌آسا و چاق
البته تقصیر مسئولان که نیست
علتش این است: آمار طلاق
نرخ مرغ و گوشت سرسام‌آور است
بیشتر از حد فهم و باور است
البته تقصیر مسئولان که نیست
علت آن چیزهای دیگر است
دخل‌مان زیر ده است و خرج بیست
آه! طبق توصیه باید گریست
البته تقصیر مسئولان که نیست
آن‌هم این مسئول‌های ساده‌زیست

میم.ظرافتی