قدرت واقعی دیپلماسی عمومی تا آنجاست که حتی می‌تواند شکست را پیروزی جلوه دهد. رژیم صهیونیستی نیز از نوع خاصی از دیپلماسی عمومی استفاده می‌کند که به آن «هاسبارا » می‌گویند که طی آن رژیم تلاش می‌کند وجهه مثبتی از خود به نمایش بگذارد و تا حد زیادی توانسته است چهره جنگجو و خشن خود را صلح‌طلب نمایش دهد.
این رژیم نه تنها توانسته به توجیه اصل ذات و وجود خود بپردازد، بلکه موفق شده خود را دموکرات و آزاد هم جلوه دهد و اذهان عمومی جهان را از جنایات ۷۵ ساله خود غافل کند و اکنون که در حال جنایت جنگی در غزه است، این نسل‌کشی را حق طبیعی خود نمایش دهد.
اما گهگاهی در میان اخبار رسانه‌ای، مطالبی منتشر می‌شود که نقاب از چهره حقیقی این رژیم منحوس برمی‌دارد. نفتالی بنت، نخست‌وزیر سابق رژیم صهیونیستی، در گزارشی در «وال استریت ژورنال» به صورت رسمی نوشته است در دوران نخست وزیری وی، اسرائیل در فوریه ۲۰۲۲ به یک کارخانه تولید پهپاد در استان کرمانشاه حمله کرد.
او به صورت ضمنی تأیید کرد ترور یک افسر ارشد سپاه پاسداران- حسن صیاد خدایی- توسط موساد اجرا شده است. بنت همچنین ادعا کرده: «پس از ناکامی ایران در انجام دو حمله پهپادی به خاک ما، اسرائیل یک پایگاه پهپاد در خاک ایران را منهدم کرد. در مارس ۲۰۲۲، یک واحد نظامی ایرانی قصد کشتن گردشگران اسرائیلی در ترکیه را داشت که ناکام ماند. چندی بعد فرمانده این یگان در مرکز تهران کشته شد!»
اگرچه این اعتراف بنت با انتقادات نتانیاهو مواجه شد، اما پرسش اینجاست که ایران چه رویکردی را در مواجهه با دیپلماسی هاسبارا در پیش گرفته است؟ قبول کنیم یا نه، همان‌طور که در جنگ سخت با رژیم صهیونیستی هستیم، در جنگ نرم هم هستیم. میدان اصلی جنگ نرم، کف جامعه و ابزار اصلی آن دیپلماسی عمومی است. آیا اتخاذ سیاست غیراعلامی و پاسخ نامتوازن ایران در خرابکاری‌های رژیم صهیونیستی توانسته است قدرت بازدارنده‌ای از کشورمان را به نمایش بگذارد؟
قطعاً اثر وضعی دیپلماسی عمومی کشورمان بر قدرت نرم و حتی حوزه فعالیت‌های سخت نیز سایه انداخته است. اینکه در رسانه‌های مختلف دائماً مطرح می‌شود چرا ایران پاسخ درخوری به رژیم صهیونیستی نمی‌دهد، در نهایت منجر به ترسیم تصویر ضعیف و ناکارآمد از دیپلماسی عمومی ما خواهد شد. سخنگوی وزارت خارجه گفته است ما هیچ اقدام جنایتکارانه رژیم صهیونیستی و آمریکا را بی‌پاسخ نمی‌گذاریم. اما ماهیت پاسخ‌ها چه بوده است؟ چرا سیاست‌های اعلامی با اعمالی تفاوت دارد؟ وقتی رهبران رژیم صهیونیستی خود اقرار می‌کنند چند بار عملیات خرابکارانه انجام داده‌اند، علت سکوت در بازتاب اخبار انتقام چیست؟ نخستین راهکار این است که می‌توان از فضاهای رسانه‌ای غیررسمی برای پوشش اخبار استفاده کرد.
افکار عمومی ایران هنوز جای زخم شهادت سردار را بر پیکر خود احساس می‌کنند! هنوز نمی‌دانند انتقام شهید فخری‌زاده گرفته شده یا نه؟ افکار عمومی داخلی دیگر به واژه «انتقام در زمان و مکان مناسب» به‌دیده تردید می‌نگرند. در خارج از ایران نیز اوضاع بهتر نیست. اینکه حمایت جدی ما از گروه‌های جبهه مقاومت در نظرسنجی‌ها جایگاه ممتازی ندارد. حتی کشور کوچکی مانند قطر با شبکه الجزیره گوی سبقت را از ایران در دیپلماسی عمومی ربوده است. در هر صورت لازم است در سیاست‌های رسانه‌ای و اعلامی دستگاه دیپلماسی عمومی تجدیدنظر جدی اتفاق بیفتد.
اثر وضعی دیپلماسی عمومی منجر به امیدآفرینی و اقتدارآفرینی در عرصه بین‌الملل و افزایش قدرت بازدارندگی خواهد شد. دشمن دست به هر جنایتی که می‌زند، با نقاب دیپلماسی عمومی چهره کریه خود را می‌پوشاند، حال آنکه ما از بازتاب انتقام عزیزترین سرداران خود بازمانده‌ایم یا آن را به نمایش نمی‌گذاریم!
نظر شما