اولین قدم «علی ثقفی» در کارگردانی، قدمی محکم و رو به جلو بود. «پرویزخان» با درامی پرکشش و جذاب، مخاطب را تا پایان همراه خودش کرد، جاهایی او را خنداند، غمگین کرد، عصبانی کرد، هیجانی کرد، رگ غیرتش را به غلیان درآورد و حس وطن پرستی را در وجودش به جریان انداخت.

در روزهایی که تیم ملی ایران در جام ملت های آسیا از رسیدن به فینال بازماند و حسرت کسب جامی که بعد از حدود نیم قرن در آرزوی به دست آوردنش بودیم را بر دلمان گذاشت اما «پرویز خان» روزهایی را یادآوری کرد که زیر فشار جنگ تحمیلی، یک تیم جوان و گمنام چطور با دل و جان برای سربلندی نام و مردم ایران در مستطیل سبز جنگیدند.

علی ثقفی در «پرویزخان» سراغ مقطع تاریخی مهر تا اسفند سال 65 رفت که تیم ملی ناکام در بازی های آسیایی به خانه بازگشت اما کودتای عده ای از بازیکنان در تیم علیه سرمربی تیم ملی که با استعفای دسته جمعی 14 نفر از ملی پوشان اتفاق افتاد، پرویز دهداری را در موقعیتی عجیب قرار داد و با وجود فشارهای زیادی که برای استعفایش وجود داشت اما دهداری پا پس نکشید و تصمیم گرفت تیم جدیدی از بازیکنان جوان و گمنام بسازد. او ستاره هایش را در زمین های خاکی پیدا کرد، ستاره هایی که سالها برای تیم ملی ایران بازی کردند و خاطراتی درخشان را برای مردم فوتبال دوست کشورمان به یادگار گذاشتند.

* قدم در زمینی ناشناخته

ثقفی در زمین خالی ژانر ورزشی، کار سختی را در سینمای ایران پیش رو داشت. سینمایی که مشق در ژانرهای مختلف را تجربه نکرده است تا فرصت ها و تهدیدهای تکثر ژانر در آن عیان شود به معنای پا گذاشتن در میدان مین است. 

پیدا کردن بازیگرانی که از نظر چهره و فیزیک بدنی شبیه به بازیکنان آن دوره تیم ملی باشند و بتوانند فوتبال بازی کنند، مهمترین چالش در ساخت یک فیلم فوتبالی است. دوربینی که باید به دنبال توپ و حرکت بازیکنان برود و پاس و شوت های که قابل قبول و باورپذیر باشند، نیازبه برداشت های زیادی دارد که کار را برای گروه و بازیگران طاقت فرسا می کند. علاوه بر تعدد لوکشین، میزانسن کار در طراحی صحنه، لباس و اکسسوآر دهه شصت با تمام جزئیات مربوط به آن دوره از دیگر چالشهای پیش رو در این فیلم بود که ثقفی از پس آن به خوبی برآمده است و دلیلش هم تجربیات متعدد سینمای ایران در ساخت آثار مربوط به دهه شصت است.

* بازی درخشان سعید پورصمیمی

امتیاز فیلم را می توان قصه جاندار و فیلمنامه چفت و بست دار آن برشمرد و البته بازی تماشایی سعید پورصمیمی. این بازیگر پیشکسوت، برگی دیگر از توانایی اش را در ایفای نقش شخصیتی که مابه ازای بیرونی دارد در این فیلم عیان کرد. پورصمیمی با گریمی نزدیک به پرویزدهداری، تلاش داشت تا در کسوت یک مربی سختکوش، منظم، مودب و اخلاقمدار ظاهر شود. این بازیگر 80 ساله در این فیلم باید نقش یک مربی 54 ساله را بازی می کرد و تلاش فیلمساز برای جوانتر کردن او در گریم، قابل قبول است اما نظر به اینکه فیلم پیرامون شخصیت دهداری ساخته شده، فیلمساز می توانست از بازیگر جوانتری برای این نقش استفاده کند تا به واقعیت نزدیک تر باشد اما ثقفی سراغ بازیگری توانمند و شناخته شده رفته تا بار فیلم که بر دوش شخصیت اصلی است با کمترین ریسک به سرمنزل مقصود برسد. چنین هم شد و پورصمیمی با یک بازی تماشایی، درخشان و روان از پس ایفای نقش شخصیتی که 25 سال از خودش کوچکتر بود، برآمده است.

* ماجرای دخالت سیاست در ورزش

گره خوردن اتفاقات سیاسی در شرایط جنگ با رویداهای ورزشی و دخالت سیاسیون و نظامیون در فوتبال، «پرویز خان» را به فیلمی کنش مند در حوزه سیاسی و اجتماعی تبدیل کرده است. چالشهای پرویز دهداری فقط با بازیکنان، کادر فنی و وزارت ورزش نبود بلکه مجلس و دیگر نهادهای سیاسی و نظامی هم با او تضارب آرا داشتند. ثقفی با فیلمنامه ای سرراست و درست توانست هم نقدش را به دخالت سیاست در ورزش داشته باشد و هم به تاثیر فوتبال در حوزه سیاست بین الملل اشاره داشته باشد.

«پرویزخان» فیلمی سرحال، نشاط آور و خوش ریتم است که نظر مخاطب عام و خاص را در جشنواره فیلم فجر به خوب جلب کرد و احتمالا یکی از فیلمهای پربیننده در زمان اکران است.