در این گزارش قصد داریم قواعد مرتبط با موضوع محبت در مرد و زن را مورد بررسی قرار دهیم.

تمرکز مرد به وجود محبت

مرد چه در دریافت محبت و چه در عرضه‌ی آن، بر حسب وجود محبت سنجش و ارزیابی میکند. به این معنا که وجود محبت را به رفتارها، کارکردها و اقدام هایی وصل میکند که در آنها خدمتی، لطفی، رسیدگی و عنایتی صورت بگیرد و یک محصول مشخص بین آنها تبادل شود. بر این اساس بیان محبت، مرد را خوشحال ن میکند مگر آنکه به ضمیمه و در کنار آن کلام و بیان محبت آمیز نیز داد و ستد شود. مثلاً در برابر کسی که به او میگوید خیلی دوستت دارم و مخلص تو هستم، میگوید دیدم که وقتی از تو مبلغی را درخواست کردم چه جوابم را دادی یا وقتی ماشینت را برای ساعتی درخواست کردم و ندادی، خواستم برایم کاری بکنی بهانه آوردی و... و با این واکنش ها ثابت میکند محبت تو عبارتی غیر واقعی و بی ارزش است و فاقد عمق وجودی است.

بسنده کردن مرد به وجود محبت در قلب و روح

وقتی مرد، محبت راستین و واقعی را در وجود محبت میشناسد و حساب میکند، دوست دارد زن با مشاهده رفتارها و اقدام های مرد نسبت به خود، به وجود محبت به خود در قلب و روح مرد ایمان بیاورد و چنین محبت واقعی و عمقی مرد را بپذیرد و به آن خشنود و راضی شود و منتظر بیان و عرضه ی آن از طرف مرد نماند.

انتظار داشتن از خشنودی و رضایت زن به وجود محبت در قلب مرد

مرد انتظار دارد زن نیز به وجود محبت در قلب مرد مطمئن و خشنود باشد. چون مرد در نگاه عمق محورانه ی خود از محبت به اعتبار و ارزش وجودی آن تمرکز میکند، انتظار دارد زن نیز همین دریافت و ادراک را پیدا کند و نسبت به وجود محبت مرد به زن ایمان آورده و خشنود باشد و دنبال بیان و دریافت کلامی آن نگردد و از اینکه زن وجود محبت را در قلب و روح مرد به واسطه ی عدم دریافت کلامی آن انکار کند، رنج و حرص زیادی میبرد و گمان میکند زن محبت شناس نیست. حتی میبینید که چطور مستقیم و صریح به این نسبت اصرار میکند که تو محبت مرا نمی فهمی و این همه محبت مرا نمی بینی بدتر اینکه مرد در مواردی عدم رضایت و اطمینان زن را از وجود محبت مرد نسبت به خود به جهل و کوتاه بینی او ربط میدهد و آن را ضعف و اشکال زن محسوب می کند.

 بی ارزش دیدن عرضه‌ی محبت

ممکن است زن بگوید چه اشکالی دارد مرد در کنار وجود محبتش به زن که زن به آن نیز نیاز مبرم و معتبری دارد بیان محبت نیز اضافه کند؟ و از همین رو فکر کند مقاومت مرد در ارتباط با بیان محبت نشانه ای برای فقدان محبت باشد.

قبول محبت بر مبنای وجود و ساختار عمقی

زن خیلی وقت ها شوق و احساس محبتش را همان طور که دوست دارد بشنود دوست دارد به مرد بیان کند. احساس دوست داشتن در زن مجزاست و به رفتار و اقدام و کارکردی وصل نیست. یعنی زن به خاطر آن نگاه سطح محورانه ی خویش برای عرضه‌ی محبتش نیازی به آمیخته کردن آن به کار و اقدامی نمیبیند و دوست دارد همان حس قشنگ و رقیقی که به او نسبت به همسرش دست داده است را ارزانی مرد کند، اما مرد که در نگاه عمق محورانه‌ی خود محبتی را محبت حساب میکند که وصل به آثاری از عنایت و لطف باشد، بیان محبت زن را یا انکار میکند یا میپرسد نشانه اش کو یا در ذهن خود تحلیل و تفسیر میکند و یا حداقل از آن لذت لازم و بهره ی کافی را نمیبرد و به اندازه ی یک عبارت فاقد اعتبار و ارزش به آن نگاه میکند.

یعنی مرد در دریافت محبت هم عمق خواه و عمق نگر است و محبتی به دلش می نشیند و از آن لذت و استفاده میبرد که معطوف به اقدام مشخصی باشد. از همین رو زن میبایست در عرضه های محبتش به مرد در کنار بیان آن اقدام و رفتاری که مرد از آن احساس ارزش و اعتبار دارد نیز استفاده کند.

این تفاوت ادراک در زن و مرد جایی نگران کننده میشود که زن و مرد به دریافت و تشخیص خود متمرکز شده سعی مخاطب خود را نادیده بگیرند یا به عوامل دریافت مخاطب خود بی توجه باشند.

عدم رضایت از شنیدن محبت

گاهی زن خیال میکند همان طور که جنس خودش از شنیدن محبت به وجد میآید و سرکیف و پرنشاط میشود مرد هم از اینکه زن به وی بگوید دوستت دارم باید غرق شوق و شور. بشود وقتی میبیند چنین اتفاقی در مرد نمی افتد خیال میکند مرد اصولاً به مقوله ی محبت توجهی ندارد و ارزش و اعتباری قائل نیست. و همین گمان باعث میشود که زن نیز به تدریج از عرضه و بیان محبتش به مرد دوری کند یا عرضه ی آن را بی فایده و بی ارزش حساب بکند. یعنی میگوید وقتی به مرد میگویم دوستت دارم هیچ واکنش خوشحال کننده و مطابقی در او ظاهر نمیشود و این مرا برای بیان دوباره و چندباره‌ی محبت به مرد سرد کرده؛ از انگیزه و شور ارائه ی محبت دور میشود.

الهه ضمیری_خبرنگار تحریریه جوان