به گزارش قدس آنلاین، نشریه آمریکایی" فارن افرز" در مطلبی به قلم " ریچارد فونتین" مدیر اندیشکده "امنیت نوین آمریکایی"، با اشاره به رقابت سخت و سنگین بین ایالات متحده آمریکا و چین نوشته، به زودی زمانی فرا می رسد که بسیاری از کشورها باید بین آمریکا و چین یکی را انتخاب کنند و این انتخاب برای آنها دشوار و هزینه زا خواهد بود.
با این حال، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا در یک کنفرانس مطبوعاتی در ماه ژوئن گفت: ما از کسی نمی خواهیم که بین ایالات متحده و چین یکی را انتخاب کند. اما همه کشورهای اروپایی می دانند که این طور نیست.
اما واقعیت این است که در دوران «شی جین پینگ»، چین تغییر کرده و سیاست داخلی و نقش آفرینی بین‌المللی را به گونه ای تعریف کرده که تا حدودی در تضاد با منافع و آن چیزهایی است که ارزش‌های اروپایی خوانده می شود.
در سال ۲۰۱۹، کمیسیون اتحادیه اروپا با معرفی تعریف سه جانبه چین به عنوان شریک همکاری و مذاکره، رقیب اقتصادی و رقیب سیستمی، این تغییر را تصدیق کرد. از آنجایی، که در بیشتر موارد منافع اقتصادی تعیین کننده است، دولت های اروپایی تمایل دارند تا با وجود تفاوت های سیستمی، اختلافات سیاسی، منافع رقابت آمیز و مسائل حقوق بشری به تجارت و سرمایه گذاری با چین ادامه دهند.
حرف و عمل آمریکا در برابر اروپا یکی نیست
با وجود اینکه وزیر امور خارجه آمریکا به این جمله بسنده کرده بود که ما از کسی نمی خواهیم که بین ایالات متحده و چین یکی را انتخاب کند، اما در عمل مدل رفتاری عکسی را نشان داد.
علاوه بر قدرت رو به افزایش چین و پررنگ شدن نقش پکن در حل مسائل بین‌المللی، عامل دیگری که بر سردگمی اروپایی‌ها در برابر چین اثر می‌گذارد، تبعیت اروپا از آمریکاست. این در حالی است که مسائل و بحران‌های داخلی اروپا باعث شده تا این وابستگی به واشنگتن همچنان پایدار بماند.
به عنوان مثال، ه آلمان نیز هشدار داد که اگر برلین از هواوی استقبال کند، واشنگتن اشتراک گذاری اطلاعات را محدود خواهد کرد. اندکی بعد، سفیر چین در آلمان قول داد در صورتی که برلین هواوی را ممنوع کند، دولت پکن نیز علیه شرکت های آلمانی تلافی خواهد کرد. در واقع بزرگترین اقتصاد اروپا (آلمان) بین دو شریک تجاری بزرگ خود گیر کرده بود.
هلند و ژاپن هم همین مشکل را با آمریکا داشتند، زیرا تجهیزات تولید تراشه (چیپ) را در سال ۲۰۲۲ به چین صادر می کردند اما خیلی زود اما به زودی به آنها گفته شد که محدودیت ها را با محدودیت های خود مطابقت دهند. تا اوایل سال ۲۰۲۳، ژاپن و هلند در برابر فشارهای ایالات متحده تسلیم شدند و این کار را انجام دادند.
سپس واشنگتن فورا از کره جنوبی که سازندگان تراشه های آن در چین، کارخانه های اصلی تولید تراشه را اداره می‌کنند، خواست که ابدا شکاف عرضه در چین را پر نکند. پکن نیز به نوبه خود صادرات فلزات کلیدی مورد استفاده در تولید نیمه هادی ها را محدود کرد. رسانه های دولتی چین، دولت هلند را که یکی از کشورهای استفاده کننده از فلزات کلیدی است، محکوم کردند.
نفوذ جهانی چین چقدر است؟
اقتصاد چین در سال ۲۰۱۹ از نظر تولید ناخالص داخلی دومین اقتصاد بزرگ جهان بود و در در سال ۲۰۱۷ توانست رتبهٔ نخست از نظر تولید ناخالص داخلی بر پایهٔ برابری قدرت خرید را در میان همهٔ کشورهای دنیا به دست آورد.
یک سایت رسمی چینی در گزارشی میزان نفوذ جهانی چین را براساس شاخص های مختلف بررسی کرده و نتیجه این بررسی نشان می دهد کشورهایی از جمله پاکستان، کامبوج، سنگاپور و تایلند، فیلیپین، مالزی، آفریقا و آفریقای جنوبی و در ادامه قرقیزستان و تاجیکستان، آلمان و حتی آمریکا تحت نفوذ جهانی چین قرار دارند.
در این گزارش به ۹ دسته‌بندی، شامل آموزش عالی، سیاست داخلی، روابط اقتصادی، سیاست خارجی، اجرای قانون، رسانه‌ها، همکاری نظامی، پیوندهای فرهنگی و فناوری می پردازد و میزان نفوذ جهانی چین بر اساسا این شاخص ها به صورت دقیق بررسی شده است.
به نظر می رسد کشورهای مختلف نمی توانند بی خیال ارتباط با چین شوند زیرا این کشور از نظر اقتصادی هم ویژگی های قابل توجهی دارد، به عنوان مثال، بزرگ ترین تولیدکننده و صادرکنندهٔ کالا به جهان است، همچنین، پرشتاب ترین بازار مصرف و دومین کشور واردکنندهٔ دنیا است. چین واردکنندهٔ خالص محصولات خدماتی است به این معنی که در این حوزه کسری تراز دارد. این کشور بیشترین حجم تجارت را در اختیار دارد و نقش برجسته ای در تجارت خارجی بازی می‌کند.
چین در سال‌های گذشته به‌طور روزافزون در سازمان ها و پیمان های بیشتری عضویت و مشارکت داشته است. این کشور در سال ۲۰۰۱ به عضویت سازمان تجارت جهانی درآمد. همچنین این کشور توافقنامه‌های تجارت آزاد با ملل متعددی از قبیل استرالیا، نیوزیلند، پاکستان، کره جنوبی، سوئیس و کشورهای عضو آسه آن دارد.
نظر شما