محمدرضا سنگری، پژوهشگر عاشورایی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، شب گذشته، ۲۳ تیرماه در ادامه سخنرانی شب‌های ماه محرم در مؤسسه فرهنگی و هنری فرهنگ عاشورا دزفول به بیان راه‌های تقویت ایمان پرداخت که در ادامه می‌خوانیم:

برای تقویت ایمان راه‌های چندگانه‌ای وجود دارد که اولین آن ذکر است. مورد دوم مطالعه زیست انسان‌های بزرگ است که به انسان آرامش می‌دهد.سوم زیارت است؛ زیارت ایمان افزاست و استحکام ایمانی می‌بخشد. چهارم رشد علمی است که هر چه انسان رشد علمی خود را افزایش دهد آرامش درونی و ایمان او بیشتر می‌شود. پنجم سیر آفاق است که قرآن کریم هم ما را به سیر در آفاق و مطالعه تاریخ دعوت کرده است و ششم دیدار انسان‌های بزرگ است که به استحکام ایمان کمک می‌کند.

باید خیلی مراقب باشیم که عملکرد ما زمینه خوشحالی دشمن را فراهم نکند. بزرگترین دشمن شیطان است که عدو مبین است. شیطان را خوشحال نکنیم. ما هر بدی که می‌کنیم شیطان قهقهه می‌زند و ما صدایش را نمی‌شنویم. وقتی که داریم غیبت می‌کنیم، وقتی که دروغ می‌گوییم، بدرفتاری می‌کنیم و ریا و غرور دچارمان می‌شود اگر صدای قهقهه شیطان را بشنویم، آنها را ترک خواهیم گفت. 

ما باید ترس آسیب رساندن به دین را داشته باشیم. گاهی ممکن است به دین آسیب برسانیم و به جای اعتلای دین آفت برای دین باشیم. بزرگترین مسئله این است که رفتار ما زمینه‌ساز گسستن افراد از دین شود یعنی افراد ما را ببینند که بد عمل می‌کنیم و از دین گسسته شوند. پدران و مادران همین‌طور هستند؛ در نسل جدید فرزندان با پدر و مادر تفاوت دارند که بخشی از اینها محصول کنش پدران و مادران است که این دقت و درنگ را ندارند.

نکته مهم دیگر ترس از رنگ باختن ارزش‌هاست که واقعاً باید نگران باشیم که ارزش‌ها به تدریج رنگ ببازد و ارزش ضدارزش شود. امام حیسن(ع) در مسیر خود به کربلا فرمود: «أ لاَ تَرَونَ أنَّ الحَقَّ لا یُعمَلُ بهِ، و أنَّ الباطِلَ لا یُتَناهی عَنهُ؛ آیا نمی‌بینید که به حق عمل نمی‌شود و از باطل نهی نمی‌شود؟»، بترسیم از بی‌تفاوتی، اینکه بدی را ببینیم و عکس‌العمل به خرج ندهیم. مثلاً در مجلسی هستیم که در آن غیبت می‌شود و ما جرئت نداریم مجلس را به هم بزنیم. دیگران در گناه کردن جسور هستند اما تو در دینت سست هستی. می‌توانی آن مجلس را ترک کنی و بیرون بروی. خدا را ناراحت می‌کنیم و از ناراحتی دیگران هراس داریم. اگر این شهامت را داشته باشیم که وقتی فضا گناهآلود است فضا را عوض کنیم خیلی هنر بزرگی است. جرج جرداق، نویسنده مسیحی در کتاب «الامام علی صوت العدالة الانسانیة» می‌گوید: فرق علی(ع) با دیگران این بود که علی(ع) هر وقت در جمعی حاضر می‌شد نبض جمع را به دست می‌گرفت.

نکته دیگر ترس از دست رفتن نعمت‌هاست که در حکمت ۳۵۸ نهج‌البلاغه، امام علی(ع) فرمود: «وَ مَنْ وُسِّعَ عَلَیْهِ فِی ذَاتِ یَدِهِ فَلَمْ یَظُنَّ أَنَّ ذَلِکَ اِسْتِدْرَاجٌ مِنَ اَللَّهِ فَقَدْ أَمِنَ مَخُوفاً» مراقب باشید نعمت‌هایی که خدا داده است با کفران از دست نرود.