این کتاب  ادامه کتاب «غوغای غزل از سنایی تا سایه» است. جلد اول با اقبال مخاطب روبرو شد و همین امر موجب شد نشر نیستان ادامه آن را برای علاقه‌مندان منتشر کند.  

 در کتاب اوّل از ده غزلسرای برجستۀ زبان فارسی از هر یک چهل غزل و در مجموع چهارصد غزل گرد آمده بود. در کتاب دوم هم چهارصد غزل گرد آمده است با این تفاوت که از چهل غزلسرا از هر یک ده غزل. به علاوه غزلسرایان بر اساس تقدّم تاریخی و غزل‌های هر یک بر اساس ترتیب الفبایی قوافی مرتّب شده‌اند. به طور کلّی در دو کتاب غوغای غزل هشتصد غزل از پنجاه شاعر گلچین شده است. در انتخاب شاعران سه دورۀ ذیل مورد نظر بوده است که ده شاعر مشخّص‌شده متعلّق به کتاب اوّل غوغای غزل (از سنایی تا سایه) هستند.

۱٫ دورۀ عراقی، قرن ششم تا نهم (۲۵ شاعر):
معزّی نیشابوری، سنایی غزنوی، انوری ابیوردی، جمال اصفهانی، خاقانی شروانی، نظامی گنجوی، عطّار نیشابوری، کمال اصفهانی، مولوی بلخی، عراقی همدانی، سعدی شیرازی، همام تبریزی، نزاری قهستانی، اوحدی مراغی، سیف فرغانی، خواجوی کرمانی، ابن‌یمین فریومدی، عبید زاکانی، عماد کرمانی، سلمان ساوجی، ناصر بخارایی، حافظ شیرازی، جهان‌ملک خاتون، کمال خجندی، عبدالرحمن جامی.

۲٫ دورۀ بازگشت، قرن دوازدهم تا چهاردهم (۱۹ شاعر):
مشتاق اصفهانی، طبیب اصفهانی، عاشق اصفهانی، آذر بیگدلی، هاتف اصفهانی، صباحی بیدگلی، رفیق اصفهانی، سحاب اصفهانی، مجمر اصفهانی، نشاط اصفهانی، وصال شیرازی، فروغی بسطامی، یغمای جندقی، همای شیرازی، صفای اصفهانی، حبیب خراسانی، فرصت شیرازی، شوریدۀ شیرازی (فصیح‌الملک)، رضوانی شیرازی (فصیح‌الزمان).
۳٫ دورۀ معاصر، قرن چهاردهم و پانزدهم (۶ شاعر):
شهریار تبریزی، رهی معیّری، عماد خراسانی، سیمین بهبهانی، امیرهوشنگ ابتهاج (ﻫ. ا. سایه)، حسین منزوی.

در انتخاب غزل‌های این مجموعه  سه نکته مورد نظر بوده است. یعنی غزل‌ها و بیت‌هایی گزینش شده‌اند که عاطفۀ‌شان سرشارتر، خیالشان جویباری‌تر و زبانشان روان‌تر است. همّت بر آن گماشته شد که غزل‌هایی انتخاب شوند که مطلع درخشان و در ادامه دست‌کم چهار بیت درخشان دیگر دارند تا کمترین میزان یک غزل که پنج بیت است تشکیل شود. بیت‌های درخشان نیز تا ده بیت آورده شده است. بنابراین غزل‌های این مجموعه همچون کتاب اوّل غوغای غزل مابین پنج تا ده بیت و مجموع ابیات کلّ غزل‌ها دوهزار و سیصد بیت است. همچنین از انتخاب غزل‌های با وزن کوتاه یا سه رکنی که غالباً اوزان مثنوی است صرف نظر شده است.