جمهوری اسلامی ایران سالانه مقادیر قابل توجهی از نیاز خود به محصولات اساسی غذایی را از طریق واردات تأمین می‌کند. بسیاری از این محصولات به دلیل شرایط اقلیمی و عدم حمایت کافی از تولید در داخل کشور تولید نمی شود. طبق آمار سالانه حدودا ۱۴ میلیارد دلار کالای اساسی وارد کشور می شود که ۷۴ درصد آن از کشورها و شرکت‌های غربی همسو با تحریم است که چالش مهمی برای کشور محسوب می شود؛ پس چاره ای نداریم جز اینکه روش های واردات را اصلاح کنیم.
تجربه تحریم ها نشان می دهد چنانچه دولت برنامه ریزی دقیقی برای تامین این محصولات نداشته باشد، واردات آن با مشکلات متعدد مواجه می شود. در واقع در شرایط تحریم، نقل و انتقال مالی با بسیاری از کشورهای صادرکننده محصولات اساسی که همسویی بیشتری با سیاست های تحریمی آمریکا دارند، مسائل متعددی دارد و همین مسئله تامین باثبات این محصولات را مختل می سازد.
در بند ششم سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی بر «افزایش تولید داخلی نهاده‌ها و محصولات اساسی (بویژه در اقلام وارداتی)، و اولویت دادن به تولید محصولات و خدمات راهبردی و ایجاد تنوع در مبادی تأمین کالاهای وارداتی با هدف کاهش وابستگی به کشورهای محدود و خاص» تأکید شده است. لذا تنوع مبادی واردات حداقل اقدامی است که باید در این زمینه در دستور کار قرار گیرد.
با توجه به شرایط اقلیمی ایران، در کوتاه مدت و میان مدت امکان تامین داخلی نیست. پس باید استراتژی مناسب برای مقاوم سازی داشته باشیم. لذا اول باید از همان کشورهایی که ارز ما را تامین می‌کنند کالای اساسی بخریم. دوم اینکه امکان خرید مستقیم از کشورهایی که تامین کننده بزرگ کالاهای اساسی هستند فراهم شود.
نظر شما