در یک سال منتهی به جنگ خونین غزه، جنبش فتح که کنترل این منطقه را در دست دارد، مذاکرات طولانی و بی نتیجه‌ای را با رژیم صهیونیستی انجام داد، اما در تمام این گفت‌وگوها، آنها فقط از سوی دشمنان خود تحقیر شدند، به طوری که در پایان مذاکرات و پس از آنکه محمودعباس آن را بی نتیجه خواند، فلسطینیان نسبت به آغاز گفت وگوها نه تنها چیزی به دست نیاورده که بسیاری از امتیازات پیشین را نیز از دست داده بودند.

مهمترین محور، توقف شهرک سازی‌ها بود، ولی در طول جلسات طرفین، رژیم صهیونیستی با وجود حتی مخالفت بین‌المللی و حمایت سازمان ملل از مواضع طرف فلسطینی شهرکهای جدیدی را ساخت. همین روند مأیوس کننده در گفت وگوها بود که تشکیلات خودگردان را بر آن داشت تا کمی در مواضع خنثی نسبت به تل آویو تجدیدنظر کرده و دست اتحاد به سمت حماس دراز کند، اتفاقی که صهیونیست را وحشت زده کرد. آنها تا آستانه تشکیل کابینه مشترک نیز پیش رفتند، اما مسأله صلاحیت تصمیم گیری در مورد موشکها روند توافق را کند کرد. عباس بر آن بود که توان نظامی حماس نیز باید در فرمان کابینه مورد توافق و بالاترین مقام آن باشد. بر این اساس فتح به تمام رازهای جنگی حماس، نقشه تونلها، راه‌های دریافت و تولید سلاح و نیز مجوز استفاده یا عدم استفاده از آنها اشراف می‌یافت. طرفین در این زمینه نیز گامهایی برداشتند، اختلافات گسترده بود و در همین اوضاع جنگ شروع شد.

صهیونیستها ابتدا بشدت از اتحاد غزه با کرانه باختری دچار شوک شدند، اما در ادامه امیدوار بودند با توافق حماس بر سر واگذاری اختیار نظامی خود به کابینه، عملاً غزه خلع سلاح شود، اما این روند طولانی شد و آنها به بهانه‌ای حملات خود را آغاز کردند.  اما عاقبت حماس توانست در کمتر از دو ماه توان و حرف خود را به تل آویو تحمیل کند. کاری که محمود عباس و تشکیلات خودگردان با حمایت تمام جوامع بین المللی، چندین دهه است از انجام آن ناتوانند.

عباس همواره تجهیزات حماس را «موشکهای بی خاصیت» می خواند و رفتار این جنبش را در انتخاب گزینه مقاومت محکوم می کرد، اما این جنگ به تمام اعراب و بطور خاص به فلسطینیان کرانه باختری خاصیت آن موشکها و سیاست زیرکانه و پیروز حماس را نشان داد. حالا بسیاری از نیروهای جوان محمودعباس با افتخار درصدد پیوستن به حماس هستند و موجی از تحسین حماس تمام محدوده حکومت خودگردان را گرفته است.