در این باره از حضرت محمد (ص) روایت شده است که ایشان فرموده اند: زمانی که روز قیامت فرا رسد، منادی از ژرفای عرش ندا می دهد: ای مردم؛ دیدگان خود را ببندید تا دختر حبیب خدا از اینجا گذر نماید و به قصر خود درآید (پس دخترم فاطمه عبور می نماید و داخل کاخ خود می شود) در حالی که چادری سبز رنگ بر او افکنده شده است که دنباله ی آن را هفتاد هزار حوریه حمل می نمایند و هنگامی که به کاخ خود می رسد مشاهده می کند که فرزندش حسن (ع) ایستاده و حسینش خوابیده است، در حالی که سر در بدن ندارد.

پس به حسن (ع) می گوید: این خوابیده بی سر کیست؟

و او جواب می دهد: این، برادر من حسین است، همانا امت پدرت او را کشتند و سر از تنش جدا نمودند؛ پس در آن لحظه صدایی از جانب خداوند به گوش می رسد که: ای دختر حبیب من، همانا من به تو نشان دادم که امت پدرت با پسرت چه کردند و بدان که من پاداش مصیبت او را برای تو ذخیره کرده ام و آن این است که امروز به حسابرسی بندگانم نمی پردازم تا اینکه تو و فرزندانت و شیعیانت و هر کسی که در حق شما خوبی کرده، هرچند جزو شیعیانت نباشد، داخل بهشت شوید. پس در پی آن به پاداش مصیبت حسین (ع)، دخترم فاطمه و فرزندانش و شیعیانش و هر کسی که در حق آن ها خوبی کرده باشد، داخل بهشت می گردند.

منابع:

1- علامه مجلسی. بحارالانوار، ج 43: 62.

2- رسولی محلاتی. راهنمای بهشت: 212- 213.