در باب واقعه ی تمسک حضرت زکریا بر این پنج نور پاک نقل شده است که سعدبن عبدالله از حضرت صاحب الزمان (عج) در هنگام کودکی آن حضرت سؤالی پرسید مبنی بر این که «کهیعص» به چه معناست؟

پس حضرت در پاسخ او فرمودند: این حروف از خبرهای غیبی می باشد که خداوند بنده ی خود زکریا (ع) را نسبت به آن ها مطلع نمود و بعد از آن محمد (ص) را آگاهی داد و این ماجرا چنان بود که زکریا (ع) از حق تعالی درخواست نمود که نام های آل عبا را به او یاد دهد. پس خداوند جبرئیل را نازل فرمود و او نام های مقدس را تعلیم او نمود.

 پس زکریا (ع) هرگاه نام های محمد، علی، فاطمه و حسن (ع) را ذکر می نمود، دلگیری، اندوه و رنجش برطرف می گردید و چون نام حسین (ع) را می برد، اشک چشمان او را فرامی گرفت و از شدت گریه نفسش تنگ می گردید. پس روزی با خداوند مشغول به مناجات گردید و بیان داشت: خداوندا؛ چرا آن چهار بزرگوار را که یاد می کنم غم ها از دلم بیرون می رود و چون حسین (ع) را یاد می نمایم دیده ام گریان، دلم محزون و آه و ناله ام بلند می گردد؟

پس حق تعالی واقعه ی کربلا را به او وحی فرمود، چنانچه فرموده است: «کهیعص» که «کاف» اشاره است به کربلا؛ و «ها» به هلاک شدن عترت رسول (ص) در آن صحرا؛ و «یا» به یزید علیه اللعنة و العذاب الشدید که ظلم کننده بر حسین (ع) بود؛ و «عین» نشانگر عطش و تشنگی آن حضرت است؛ و «صاد» بیانگر صبر آن حضرت.

چون زکریا (ع) این را شنید، سه روز از عبادتگاه خود بیرون نیامد و مردم را منع فرمود که به نزد او بروند و مشغول به گریه و ناله و نوحه خواندن بر این مصیبت گردید و می گفت: الهی؛ آیا به درد خواهی آورد دل بهترین جمیع خلقت را به مصیبت فرزندان او؟ آیا این بلا را به ساحت عزت او فرود خواهی آورد؟ آیا لباس این ماتم را بر تن علی (ع) و فاطمه (س) خواهی پوشاند؟

حضرت زکریا (ع) که در این بین گویا آرزوی فرزندی نیز داشت، به مناجات به خداوند پرداخت و گفت: الهی؛ اگر ممکن است روزی من فرما فرزندی که با این پیری، دیده ی من به او روشن گردد، چون او را به من عطا فرمودی، مرا به محبت او مفتون گردان، پس دل من را به مصیبت آن فرزند به درد آور، چنانچه دل محمد (ص) حبیب خود را به خاطر فهمیدن ماجرای حسین (ع) به درد خواهی آورد.

پس خداوند متعال حضرت یحیی (ع) را به آن حضرت عطا فرمود و به مصیبت او دلش را به در آورد و یحیی (ع) و حسین (ع) دارای مشابهت هایی بودند، به نحوی که مدت حمل یحیی (ع) شش ماه بود و مدت حمل امام حسین (ع) نیز شش ماه، پیش از یحیی (ع) کسی بدین نام مسما نشده بود، همچنان که قبل از امام حسین (ع) کسی چنین نامی را دارا نبود، قاتل حضرت یحیی (ع) ولدالزنا بود چنانچه قاتل امام حسین (ع) نیز دارای چنین ویژگی بود و چون حضرت یحیی (ع) به قتل رسید از آسمان خون می بارید و زیر هر سنگ را که برمی داشتند خون جاری بود، چنانچه در واقعه ی شهادت امام حسین (ع) نیز این امور به وقوع پیوست.

منابع:

1- احتجاج، ج 2: 529.

2- کمال الدین و تمام النعمة: 461.

3- مجمع البیان، ج 3: 504.

4- ارشاد شیخ مفید، ج 2: 132.

5- حیوة القلوب (تاریخ پیامبران)، ج 2: 1042- 1404.