قدس آنلاین- جلیل فخرایی: در این میان به همت روزنامه قدس، جمعی از شاعران پیشکسوت دور هم جمع شدند تا درباره این پنج تن شعر معاصر خراسان سخن بگویند.
استاد مرحوم محمد قدسی، استاد مرحوم احمد کمال پور، استاد مرحوم ذبیحالله صاحبکار، استاد مرحوم محمد قهرمان و استاد مرحوم علی باقرزاده، روزگاری چشم و چراغ شعر معاصر بودند و حالا روی در نقاب خاک کشیدهاند. اما چه ویژگیهایی از این شاعران، حلقه ای ساخت که برای سال های سال مأمن و ملجا شعر و ادب بود تا آنجا که آوازه این جمع از مرزهای جغرافیایی خراسان فراتر رفت و در سرتاسر مملکت زبان فارسی پیچید؟
بررسی روش و منش و روز و روزگار این پنج استاد سرآمد شعر و ادب، می تواند چراغ راهی برای امروز ادبیات باشد.
روزنامه قدس در نشستی صمیمی با حضور استاد امیر برزگر خراسانی، استاد محمد باقر کلاهی اهری، استاد غلامرضا شکوهی و استاد محمد نیک به بررسی ویژگی های شعری و نیز وضعیت جامعه شناختی این پنج استاد شعر و ادب پرداخت. آنچه در ادامه می¬خوانید بخشی از آن همه است.
مشهد از چه زمانی به عنوان مرکز علمی ادبی ایران در کشور معرفی شد؟
امیر برزگر: استاد سید محمود فرّخ، استاد همه ما بود. ایشان برپاکننده و اداره کننده جلسه شعر فرخ بود؛ همان جلسه ای که استادان به نام، از آن به عنوان «دانشکده ادبیات» یاد می کردند.
ایشان می گفت از روزگار مرحوم بهار، جلسات ادبی در مشهد، سر و شکلی پیدا کرد. می دانید که مرحوم بهار مقام ملک¬الشعرایی آستان قدس رضوی را به عهده داشت. پیش از او هم پدرش عهده دار این مقام بود. همین وجود ملک¬الشعرایی به مشهد، هویت ادبی بخشیده بود. حضور بزرگانی مثل ادیب نیشابوری هم این فضا را تقویت کرده بود.
مرحوم فرخ می گفت نخستین جلسات را وقتی حدود بیست سال سن داشته، تشکیل داده است. مرحوم فرخ سال ۶۰ در سن ۸۶ سالگی درگذشت، خب بیست سالگی ایشان می-شود حوالی سال¬های ۱۳۰۰. یعنی از آن موقع در مشهد جلسات ادبی تشکیل می¬شده. خب این سابقه کمی نیست. جلسات شعری در مشهد یک قرن سابقه دارد.
محمد نیک: مرحوم شادروان باقر زاده در کتاب ۲۱مقاله و در یکی از مقاله هایش تحقیقی دارند در خصوص ادبی پیشین مشهد در آنجا میگویند از سال ۱۳۰۰ جسته گریخته انجمنهای ادبی تشکیل میشده اما اولین انجمن رسمی و شناسنامه دار ۱۳۲۰ بوده که استاد نصرت و منشی باشی در سالن باغ ملی مشهد تشکیل میداده اند و هر سال در یکی از دبیرستانهای آن زمان این انجمن که محلی برای رفت آمد بزرگان و اساتید بود شرکت میکردند. این انجمن توسط افراد صاحب نام اداره میشد و معروفترین آنها جلسه ادوارد براند و استاد شفیعی کد کنی و انجمن فرخ که در سه راه جم بود.
البته نام آور ترین و پر بازدهترین انجمن، انجمن ادبی فرخ بود.
نظر شما