قدس آنلاین: در میان تولیدهای سالانه سینمای ایران، همیشه تعدادی از فیلم‌ها عنوان تولید مشترک را یدک می‌کشند، به این معنا که در بخش تهیه‌کنندگی و سرمایه‌گذاری، این فیلم یک شریک خارجی داشته است. به اعتقاد بسیاری، با تعریفی که از مشخصات تولید مشترک وجود دارد، به این نتیجه می‌رسیم که در کشور ما تاکنون هیچ فیلم تولید مشترکی به موفقیت نرسیده است. برخی موفقیت را رسیدن به صرفه اقتصادی می‌دانند و برخی معتقدند تولید مشترک زمانی شکل واقعی به خود می‌گیرد که موجب مطرح شدن سینمای ایران در بازارهای جهانی شود. موسوی، یکی از تهیه‌کننده‌های سینما و تلویزیون معتقد است برای موفقیت در حوزه تولید مشترک، نیازمند نگاه دقیق و حساب‌شده هستیم و با تعارف نمی‌شود وارد این کار شد و این خصوصیت بخش خصوصی است.
باید به صرفه اقتصادی بیندیشیم
غلامرضا موسوی، تهیه‌کننده سینمای ایران در خصوص بسترهای مناسب تولیدهای مشترک سینمایی در کشورمان می‌گوید: کشور ما به دلیل داشتن لوکیشن و فضایی که برای فیلم‌برداری دارد، از یک ویژگی منحصر به فرد برخوردار است. ما چهار فصل مختلف را در همه سال در کشورمان داریم؛ یعنی ما همیشه جنوب را داریم که تابستان است و به طور مثال منطقه اردبیل را داریم که در بیشتر سال سرد و زمستانی است و همچنین حال و هوای بهار را در قسمت‌های مختلفی از کشورمان می‌توانیم تجربه کنیم. این ویژگی، کشور ما را به مکانی مطلوب برای ساخت فیلم تبدیل کرده است. در کنار این، ظرفیت‌های دیگری مانند ارزان بودن کار در کشور ما به نسبت کشورهای اروپایی وجود دارد، اما پیش از برشمردن این امتیازها باید به صرفه اقتصادی تولیدهای مشترک برای خودمان بیندیشیم. به همین دلیل پیش از ورود به این حوزه، نگاه نخستمان باید معطوف به برگشت سرمایه باشد؛ یعنی زمانی که می‌خواهیم وارد طرح مشترکی شویم باید ببینیم که در این طرح چه مقدار سرمایه می‌گذاریم و چه میزان سرمایه ما باز خواهد گشت. پس از آن باید ببینیم که این اتفاق چه خاصیتی برای ما و چه خاصیتی برای طرف مقابل دارد.
وی با اشاره به اینکه یکی از راهکارهای ورود سینمای ایران به دنیا علاوه بر حضور در جشنواره‌های بین‌المللی، رسیدن به تولید مشترک است، می‌گوید: درست است که یکی از فواید تولید مشترک برای سینمای ایران ورود به بازارهای تازه است، اما تا امروز چه پیش از انقلاب چه در حال حاضر عملاً طرحی نداشته‌ایم که بتوانیم به عنوان یک نمونه موفق از آن نام ببریم. درست است که مثلاً آن زمان رفته‌ایم در ایتالیا یک فیلم ساخته‌ایم اما در عمل آورده‌ای برای سینمای ما نداشته است، چون با پول خودمان در این کشور فیلم ساخته‌ایم، بعد فقط در کشور خودمان یا نهایت چند سینمای فکسنی در خارج از کشور روی پرده رفته است. به همین دلیل می‌گویم که آورده‌ای برای ما نداشته است.
موسوی یکی از بهترین راه‌های تولید مشترک برای طرف ایرانی را ساخت فیلم در کشور خودمان می‌داند و درباره موانعی که بر سر راه جذب سرمایه از طریق تولید مشترک در کشورمان وجود دارد، می‌گوید: زمانی تولید مشترک به نفع ما خواهد بود که مثلاً کشورهای دیگر به کشور ما آمده و در ایران فیلمی را تولید کنند، اما این موضوع به خاطر شرایط ما مقدور نیست؛ چون سازندگان این آثار نمی‌توانند شرایطی را که باید بر فیلم‌های ما حاکم باشند بپذیرند؛ که ساده ترین آن‌ها حجاب است که بحق است و بعد هم خشونت! طبیعتاً دست فیلمسازهایی که می‌خواهند در کشور ما کار کنند، بسته است و رفتن ما به این کشورها هم که سودی ندارد.
با تعارف نمی‌توان وارد کار شد
موسوی بیشتر تولیدهای مشترکی را که در این سال‌ها انجام شده است شبه‌تولید می‌نامد و در این باره بیان می‌کند: به اعتقاد من بیشتر این تولیدها، شبه‌تولید هستند. شاید استثناهایی هم وجود داشته باشند اما طبیعتاً کارهایی مشترک ما با کشورهایی مانند پاکستان یا ترکیه هم آورده‌ای از نظر سرمایه یا کیفیت برای سینمای ما نخواهند داشت.
وی درباره شرایط رسیدن به نتیجه مطلوب در این حوزه می‌گوید: این اتفاق باید براساس نگاهی بسیار دقیق باشد و تعارفی نباشد. این نگاه را بیشتر می‌تواند بخش خصوصی به کار داشته باشد. بخش خصوصی زمانی وارد می‌شود که کار را از نظر اقتصادی به‌صرفه بداند، یعنی بخش خصوصی با تعارف نمی‌تواند وارد کار شود و زمانی می‌توان با اطمینان وارد شد که با حساب دودوتا چهارتا بداند دست‌کم اصل سرمایه‌اش بازخواهدگشت. در کار دولتی دیگر این صحبت‌ها نیست چون سفارش‌گیرنده می‌داند در نهایت یک دو ریالی ته جیبش باقی خواهد ماند و به همین خاطر برایش اهمیت ندارد که سرنوشت کار چه خواهد شد و آیا این ارتباط بدرستی شکل خواهد گرفت یا نه؛ آیا بازاری برای فیلم به وجود خواهد آمد یانه؟ به همین دلیل این کارها به این شکل تا به حال جواب نداده و در آینده هم جواب نخواهد داد.
باید بخش خصوصی وارد شود
سیدامیر پروین‌حسینی، تهیه‌کننده سینما و تلویزیون در خصوص ورود بخش خصوصی به تولید مشترک سینمایی عنوان می‌کند: اگر می‌خواهیم کاری انجام شود، باید بخش خصوصی وارد شود، مگر دولت در زمینه فیلم‌سازی تا به حال کاری انجام داده است؟ اگر کاری صورت گرفته، بخش خصوصی آن را شکل داده است. دولت در این زمینه تنها باید مسیرها را هموار کند و چوب لای چرخ بخش خصوصی نگذارد.
حسینی که دارای تجربه ساخت فیلم‌هایی است که کارکردی منطقه‌ای دارند، با اشاره به ضرورت اصلاح زیرساخت‌ها برای رسیدن به نتیجه مطلوب در تولید مشترک می‌گوید: مشکل در این است که ما زیرساخت‌هایمان آماده نیست. باید ابتدا زیرساخت‌هایمان آماده شود. به طور مثال کمبود سینماهامان را جبران کنیم. اگر فیلم‌ها امکان اکران مطلوب را داشته باشند و چرخ سینما بچرخد آنگاه می‌شود در مورد ورود به این حوزه‌ها هم فکر کرد.
به اعتقاد تهیه‌کننده فیلم «خجالت نکش» تولیدات مشترک که بیش از این هم در سینمای ما آزموده شده‌اند، در حرکت سینمای ما به سمت صنعتی شدن مؤثر هستند و در این باره توضیح می‌دهد: تولیدات مشترک هم از نظر تکنیکی برای سینمای ما مؤثرند و هم از نظر بازاریابی و ورود سینمای ما به بازارهای جدید در حرکت سینمای ایران به سمت صنعتی شدن مطلوب خواهند بود. وی تولید مشترک با کشورهای کوچک آسیایی را هم مطلوب می‌داند و می‌گوید: هر تجربه‌ای می‌تواند در حد و اندازه خودش مؤثر باشد. درست است که در کاری کمتر و در کاری دیگر بیشتر موفقیت بدست خواهد آمد اما به این بهانه نباید دست روی دست گذاشت و کاری نکرد. این تجربه‌ها هرچند کوچک، می‌توانند به پیشبرد این مسیر کمک کنند مگر با آثاری سفارشی روبه‌رو باشیم اما فیلمی که برای مردم ساخته می‌شود چرا مؤثر نباشد؟
تهیه‌کننده سریال «ساخت ایران ۲» در خصوص فرصت حضور فیلم‌هایی ایرانی در بازارهای جهانی بیان می‌کند: بازار جهانی فیلم برای همه فیلم‌هایی است که ساخته می‌شوند و اگر یک فیلم به صورت حرفه‌ای و با کیفیت جهانی ساخته شود حتماً می‌تواند به این بازار وارد شده و عرضه جهانی را تجربه کند؛ همان‌طور که پیش از این هم چنین نمونه‌هایی را در سینمای ایران داشته‌ایم که حضور موفق داشته‌اند.
وی در پایان تولیدهای مشترکی را که تاکنون در سینمای ایران شکل گرفته است مؤثر می‌داند و بیان می‌کند: در خصوص این تجربه‌ها نمی‌توان گفت که شکست خورده‌ایم. کارهایی انجام شده و مسیری است که طی شده است، منتهی هنوز کاملاً در این حوزه جا نیفتاده‌ایم.
انتهای پیام/
نظر شما