یکی از موضوعاتی که در آداب معاشرت خیلی مهم است این است که وقتی دور هم جمع می‌شویم کاری به کار دیگران نداشته باشیم. دور هم جمع شوید، زیارت همدیگر بروید، سفره بیندازید... ولی این‌ها یک آفاتی هم دارد. یکی از آفات هم این است که وقتی دور هم جمع می‌شویم اگر غیبت نکنیم حرف دیگری برای گفتن نداریم! مرحوم آیت‌الله گلپایگانی می‌فرمود وقتی در جلسه‌ای می‌نشینید نبض جلسه را خود به دست بگیرید. نه به این معنا که ما خود را تحمیل کنیم هر چه دل من می‌خواهد در آن جلسه مطرح شود، نه. اگر می‌بینید جلسه از مسیر خدایی دارد فاصله می‌گیرد و دنبال غیبت و بدگویی دیگران است شما جلو آن را بگیرید و درست آن را هدایت کنید... یک اخلاق بسیار زیبای پیامبر(ص) این بود وقتی در جلسه‌ای می‌نشستند، به میل مخاطبان جلسه گفت‌وگو را ادامه می‌دادند. در روایت هست. اگر این‌ها راجع به حرف‌های دنیایی شروع می‌کردند حالا نرخ‌ها چه قدر است، قیمت‌ها چه قدر است، همان را حضرت ادامه می‌دادند. اگر از آخرت می‌گفتند حضرت همان را ادامه می‌دادند. خود را تحمیل نمی‌کردند. بعضی‌ها حالتشان این جوری است فکر می‌کنند در مجلس فقط حرف ما و موضوعی که ما انتخاب می‌کنیم باید باشد. رسول خدا(ص) این جوری نبود... اصحاب امام صادق(ع) در میهمانی که می‌رفتند اگر اهل مجلس گرفتار غیبت می‌شدند بار اول تذکر، بار دوم جلسه را ترک می‌کردند، بلند می‌شدند و می‌رفتند. بنابراین یکی از آداب معاشرت امیرالمؤمنان(ع) این است، پایان خطبه ۱۷۶، یَا أَیُّهَا النَّاسُ طُوبَی لِمَنْ شَغَلَهُ عَیْبُهُ عَنْ عُیُوبِ النَّاسِ، خوشا به حال آن کسی که عیوب خود او، او را از پرداختن به عیوب مردم بازمی‌دارد.
ما هر چه بر گناه‌های خود گریه کنیم باز هم کم است. کار به دیگران نداشته باشیم. بر خطاهای خود گریه کنیم. مشغول خودش باشیم. من سر و پا عیب هستم، حواس ما به عیوب خود ما باشد، چه کار به عیوب دیگران دارم. وَ النَّاسُ مِنْهُ فِی رَاحَهٍ، اگر انسان مشغول عیوب خود باشد آن وقت مردم دیگر از دست او راحت هستند... یک بار دیگر این فراز را بخوانم، طُوبَی لِمَنْ لَزِمَ بَیْتَهُ... یعنی خوشا به حال آن کسی که ملازم خانه خود است ...از غذای خود استفاده می‌کند... مشغول بندگی خداست و بر خطای خود گریه می‌کند... .