برگزاری باشکوه و بدور از هر گونه حادثه امنیتی مهم آئین های محرم در سال گذشته آن قدر برای شیعیان افغانستان شیرین و رضایت بخش بود که بسیاری از آنها را نسبت به آینده تعامل با طالبان امیدوار نموده و حتی برخی  را برای پشتیبانی کامل و قاطع از امارت اسلامی  متقاعد کند. اما در فاصله زمانی یکسال اخیر تغییرات و دگرگونی هایی رخ داده که می تواند به شدت بر این باور تاثیر گذاشته و خوش بینی های اولیه را کم رنگ سازد. اعلام خبر حذف تعطیلی عاشورا مقارن با روزهای ابتدایی محرم سال گذشته و اجرایی کردن آن در تقویم رسمی امسال افغانستان نخستین گام از این تغییرات بود؛ آن هم در شرایطی که قیام امام حسین ع و واقعه عاشورا صرفا به شیعیان مرتبط نبوده و رخدادی مهم و بزرگ در تاریخ  تمامی مسلمانان جهان به شمار می آید.

در گام بعدی اکنون اعلام برخی محدودیتها در برگزاری مراسم های عزاداری ایام محرم، مورد مهم دیگری است که جامعه تشیع افغانستان را با نگرانی های جدی مواجه کرده است. در رابطه با اعمال این محدودیتها که جنبه های مختلفی از آیین های عزاداری ایام محرم را در بر می گیرد، دو نکته در خور توجه وجود دارد؛ نخست این که طالبان در توجیه بسیاری از این محدودیتها به بحث لزوم حفظ امنیت عزاداران استناد کرده اند؛ موضوعی که در وهله اول کاملا منطقی و قابل اعتنا به نظر می رسد؛ اما از سوی دیگر این پرسش را نیز بوجود می آورد که آیا افغانستان نسبت به سال گذشته شرایط امنیتی وخیم تری را تجربه می کند که مقامات امارت مجبور به  اعمال چنین محدودیتهایی شده اند؟ اما نکته دوم این است که بسیاری از این محدودیتها در اساس ارتباطی با بحث امنیت ندارند و بیشتر نوعی از باورهای فکری و حتی اعمال برخی تعصب ها را بازتاب می دهند. ممانعت از نصب هر گونه نمادهای عزداری حتی در مناطق شیعه نشین، محدود ساختن تعداد مکان های عزاداری و یا ممنوعیت پخش مراسم در خارج از محدوده مساجد و حسینیه ها؛ همگی مواردی هستند که هیچ گونه ارتباطی با بحث امنیت ندارند.

در نهایت باید گفت که با روند در پیش گرفته شده از سوی طالبان، نگرانی اصلی جامعه تشیع افغانستان از این جهت است که سیاست طالبان در قبال مراسم محرم به نوعی تکرار همان رویکرد آنها در برابر تحصیل و کار زنان و دختران باشد؛ رویکردی که با روندی تدریجی به سوی اعلام ممنوعیت و تعطیلی کامل آئین های عزاداری محرم گام بردارد.