در راستای تأمین این منویات ذکر چند نکته ضروری است:

نخست اینکه یکی از اولویت‌های جامعه کارگری در آستانه روز جهانی کارگر، مقوله درآمد و معیشت است. قدرت خرید کارگران در سال‌های اخیر به‌شدت کاهش پیدا کرده است. امروز یکی از مطالبات عمومی کارگران، افزایش دستمزد است و بر این اساس رقمی که  امسال برای حداقل مزد تعیین شده به هیچ وجه کفاف نیازهای معیشتی آنان را نمی‌دهد و انتظار دارند رقم مزد۱۴۰۳ مورد بازنگری قرار گیرد. 

خواسته دیگر کارگران این است که به مطالباتشان برای مشارکت در بازار کار توجه شود، بنابراین دولت باید راه را برای مشارکت فعالانه کارگران فراهم کند. اگر فکر کنیم نظرات کارگران بدون اثرگذاری و کارآمدی است، کشور را از سرمایه نیروی انسانی محروم کرده‌ایم و از این ظرفیت عظیم که همانا حضور و مشارکت کارگران است، غفلت ورزیده‌ایم. کارگران هم دانش و مهارت دارند و هم نیروی انسانی بالقوه و موتور محرک توسعه هستند. در همه کشورها محوریت بازار کار، اول سرمایه انسانی (نیروی کار) است و بعد سرمایه‌های مادی؛ اما متأسفانه در ایران به این امر توجه نداریم و اگر بخواهیم از این ظرفیت بزرگ برای توسعه و رونق تولید استفاده کنیم، باید به کارگران توجه ویژه داشته باشیم.

فراموش نکنیم کارگران علاوه بر اینکه صاحب مهارت‌اند، بعضاً کارآفرین هم هستند و می‌توانند در قالب شرکت‌های دانش‌بنیان فعالیت‌های خارق‌العاده انجام دهند یا از طریق تشریک‌مساعی با همکاران خود بخش‌های بزرگی از مشکلات صنعتی کشور را حل کنند. بنابراین توجه به کارگران و مشارکت و اعمال رأی آن‌ها در تصمیمات هم می‌تواند برای این قشر، روحیه‌بخش باشد و هم در عین حال امنیت ملی را ارتقا دهد.

اکثر قریب به اتفاق کارگران، قراردادی هستند، کارگران به فردا و آینده شغلی خود اطمینان ندارند اما متأسفانه دولت سازوکارهای مناسبی برای حمایت از کارگر ندارد نظارت‌ها نیز ضعیف است، امنیت شغلی کارگران دچار مشکلات اساسی شده است.