این تحقیق بر روی تقریباً ۸۵,۰۰۰ نفر، بین سنین ۴۰ تا ۶۹ سال انجام شد که به مدت یک هفته، روز و شب، دستگاه‌هایی را بر روی مچ دست خود می‌پوشیدند تا میزان قرار گرفتن در معرض نورهای مختلف را ردیابی کنند.

به عنوان بخشی از آزمایش، سلامت این گروه به مدت حداکثر نه سال پیگیری شد. داوطلبانی که بعداً به دیابت نوع ۲ مبتلا شدند، بیشتر احتمال داشت که در طول دوره مطالعه هفت روزه، بین ساعت ۱۲:۳۰ بامداد و ۶:۰۰ صبح در معرض نور قرار گرفته باشند.

نتایج اثبات کننده رابطه علت و معلولی نیستند، اما رابطه وابسته به دوز بین نور روشن‌تر در نیمه‌شب و خطر ابتلا به اختلال متابولیک را نشان می‌دهند که این ارتباط را تقویت می‌کند.

آن دسته از شرکت‌کنندگان که در ۱۰ درصد بالای قرار گرفتن در معرض نور شبانه بودند، تا ۶۷ درصد بیشتر از کسانی که در ۵۰ درصد پایینی قرار داشتند، در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ بودند.

عوامل مؤثر در تحقیقات نشان می‌دهد که قرار گرفتن در معرض نور مصنوعی در شب، چه نور زرد از چراغ مطالعه و چه نور آبی از تلفن هوشمند یا تلویزیون، می‌تواند به سخت‌تر شدن به خواب رفتن منجر شود. اما حتی زمانی که محققان الگوها و مدت زمان خواب را در مطالعه فعلی در نظر گرفتند، نتایج همچنان ثابت ماند که نشان می‌دهد مکانیسم دیگری در حال نقش‌آفرینی است.

عوامل دیگری مانند جنسیت فرد، ریسک ژنتیکی برای دیابت، رژیم غذایی، فعالیت بدنی، قرار گرفتن در معرض نور روز، سیگار کشیدن یا مصرف الکل نیز تأثیری بر نتایج نداشتند.

یکی از محدودیت‌های عمده این مطالعه این است که محققان نتوانستند زمان وعده‌های غذایی را در نظر بگیرند که می‌تواند بر هر دو ریتم شبانه‌روزی و تحمل گلوکز تأثیر بگذارد. علاوه بر این، برخی از عوامل اجتماعی-اقتصادی مانند وضعیت مسکن افراد در سطح منطقه‌ای، نه فردی، مورد بررسی قرار گرفت و فقط بزرگسالان مسن‌تر در مطالعه لحاظ شدند.

همچنین این واقعیت وجود دارد که بدن‌های مختلف به نور واکنش‌های بسیار متفاوتی نشان می‌دهند، به طوری که برخی مطالعات نشان می‌دهند شدت نوری که برای سرکوب تولید ملاتونین، که به تنظیم ریتم شبانه‌روزی کمک می‌کند، نیاز است، می‌تواند از ۶ تا ۳۵۰ لوکس متغیر باشد.

با این وجود، آزمایش‌های قبلی نشان می‌دهند که وقتی ملاتونین مختل می‌شود و ریتم شبانه‌روزی به هم می‌ریزد، ممکن است پانکراس انسولین کمتری ترشح کند. این موضوع می‌تواند یکی از عوامل مؤثر در توسعه دیابت باشد.

مطالعات بسیار دقیق‌تری لازم است تا دانشمندان بتوانند واقعاً درک کنند که نور در شب چگونه بر ریتم شبانه‌روزی تأثیر می‌گذارد و این تأثیر به نوبه خود چه تأثیری بر سلامت متابولیسم بدن دارد.

برخی مطالعات نشان می‌دهند که حتی یک آخر هفته کمپینگ بدون نور مصنوعی می‌تواند به تنظیم مجدد ریتم شبانه‌روزی فرد کمک کند. شاید این همان چیزی باشد که پزشکان باید تجویز کنند.

نیایش احمدی _ خبرنگار تحریریه جوان قدس

منبع: sciencealert