حجت‌الاسلام‌ والمسلمین علی نظری در جمع عزاداران حسینی به میزبانی آیت الله محسن فقیهی عضو جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با اشاره به علم امام حسین علیه السلام به شهادت خویش، بیان داشت: سیدالشهدا علیه السلام به دعوت مردم کوفه، مدینه را ترک گفتند در حالی که به همه قضایا و نیز شهادت خودشان علم کامل داشتند و مصادیق مختلفی برای این علم می توان ذکر کرد.

وی با اشاره به نقلی از کتاب «وقعه صفین» تصریح کرد: هرثمه بن سلیم از سپاه عمر سعد جدا شد و به اردوی یاران امام حسین علیه السلام آمد و با ایشان همکلام شد و طی آن ملاقات، خاطره ای از جنگ صفین با امیرالمؤمنین علی علیه السلام گفت و آن اینکه حضرت علیه السلام در هنگامه جنگ، به صحرای نینوا می رسد و می فرماید:« واها لک ایتها التربة، لیحشرن منک اقوام یدخلون الجنة بغیر حساب؛ ای خاک! همانا از تو مردمی محشور می شوند که بدون حسابرسی وارد بهشت می گردند». هرثمه پس از مواجهه با صحنه محاصره اهل بیت علیهم السلام در کربلا به یاد این خاطره افتاد و آن را برای امام حسین علیه السلام نقل کرد. سپس هرثمه از استقامت خودداری کرد و امام حسین علیه السلام نیز به او توصیه فرمود که فرسنگ ها از کربلا دور شود.

استاد درس خارج حوزه با اشاره به برخی روایات در باب علم ائمه علیهم السلام ادامه داد: از مجموع روایاتی که به دست ما رسیده، می توان فهمید که علم ائمه علیهم السلام اعطایی از جانب خداوند متعال است. در برخی از ابواب کتاب شریف کافی آمده که ائمه معصومین علیهم السلام با ملائکه سخن می گویند و نقل شده است که اباعبدالله علیه السلام در مسیر کربلا به یکی از یاران فرموده است که اگر در مدینه بودیم، محل نزول جبرئیل را در مدینه نشانت می دادم.

وی با اشاره به روایتی از ملاقات امام حسین علیه السلام با فردی در میانه مسیر کربلا، افزود: برخی در شبکه های مجازی به توقیف اموال حکومتی توسط امام حسین علیه السلام به عنوان اقدامی ناشایست یاد می کنند اما در واقع، بنی امیه اموال امام را گرفتند و به ایشان دشنام دادند که امام فرمودند: «ان بنی‌امیة اخذوا مالی فصبرت، و شتموا عرضی فصبرت، و طلبوا دمی فهربت».

استاد حوزه علمیه قم در ادامه با تصریح بر عاقبت سوء دشمنان اهل بیت علیهم السلام گفت: گهواره برخی از کودکان بنی امیه از طلا بود اما سرنوشت آنها به جایی رسید که در تاریخ یعقوبی بیان شده است آنها در صحراهای آفریقا دربه در شدند و خارهای بیابان را به جای غذا و ادرار خود را از شدت تشنگی به جای آب می خوردند تا هلاک شدند.