کشتی‌سازی به عنوان یکی از فعالیت‌های اقتصاد دریا است که در توسعه تجارت دریابرد نقش دارد و به علت اشتغال‌زایی بالا و روابط پیشینی گسترده با دیگر صنایع می‌تواند در توسعه استان‌ها و شهرستان‌های جنوب کشور نقش پیشران ایفا کند. اما مسئله تامین مالی شرکت‌های کشتی‌سازی به عنوان مسئله ریشه‌ای صنعت کشتی‌سازی مطرح است.

اولین علت ایجاد مسئله برای تامین مالی ساخت کشتی که در همه کشورهای دنیا وجود دارد هزینه‌های بالای ساخت کشتی است. در ایران به دلیل مشکلات تأمین وثایق و عدم پذیرش کشتی در حال ساخت به عنوان وثیقه از طرف بانک، شرکت‌های کشتیرانی داخلی را ناچار به خرید کشتی از شرکت‌های کشتی‌ساز خارجی کرده است.

علت دیگری که تامین مالی کشتی‌سازی را به ویژه در ایران بیشتر از سایر کشورها با مسائلی مواجه کرده است؛ مسائل مربوط به تحریم‌های بانکی، جهش نرخ ارز و هزینه‌های بالای واردات قطعات و تجهیزات است. سهم هزینه‌های ساخت کشتی به این صورت است که ۵ درصد مربوط به طراحی و مهندسی کشتی، ۶۰ درصد مربوط به تامین قطعات و تجهیزات کشتی و ۳۵ درصد هم مربوط به هزینه‌های ساخت می‌شود.
 

بنابراین بیشتر هزینه‌های ساخت کشتی در ایران مربوط به تامین قطعات و تجهیزات است که به علت تحریم و تورم‌های بالا و طولانی مدت، به میزان سرمایه‌گذاری بیشتری به نسبت هزینه ساخت کشتی در دیگر کشورها نیاز است. به عنوان نمونه شرکت کشتی‌سازی ایزوایکو ساخت کشتی ۱۰۵ را به مدت ۱۵ سال انجام داده است و یک شرکت آلمانی همان کشتی را به مدت ۵ سال به اتمام رسانده است.
 

سازمان بنادر و دریانوردی می‌تواند نقش قابل توجهی در صنعت کشتی‌سازی ایفا کند. این سازمان در گذشته، از روش مشارکت چهارجانبه بین سازنده کشتی، متقاضی کشتی، بانک عامل و سازمان بنادر و دریانوردی استفاده می‌کرد که وام‌های اعطا شده از این روش به نام وجوه اداره شده نیز شناخته می‌شود. استفاده گسترده و مجدد از وجوه اداره شده سازمان بنادر و دریانوردی می‌تواند موجب رونق صنعت کشتی‌سازی باشد.