حجت‌الاسلام «محمود ریاضت» با اشاره به وصف «قَتیلُ العَبَرات» که به عنوان یکی از القاب امام حسین (ع) شناخته می‌شود، اظهار کرد: ابا عبدالله الحسین (ع) خود در این مورد می‌فرماید: «أَنَا قَتِیلُ الْعَبْرَةِ لَا یَذْکُرُنِی مُؤْمِنٌ إلا استعبر» (من کشته شده‌ اشک هستم، مؤمنی مرا یاد نمی‌کند مگر این‌که اشک بر چشمانش جاری می‌شود)؛ بنابراین، ایام عزاداری سیدالشهدا(ع) بیش از هر واژه و لقبی، انسان را یاد این وصف می اندازد.

این استاد حوزه علمیه با بیان اینکه اشک بر سیدالشهدا (ع) از نشانه‌های مومن است، افزود: این گریه در واقع یاد مظلومان کربلا را زنده نگاه می‌دارد؛ امروز اگر بخواهیم مساله اشک ریختن بر مظلومان را به شکل مصداقی بیان کنیم، کشته‌های غزه بهترین مثال هستند که گریه بر آنان یاد و خاطره مردم غزه را زنده نگاه می دارد، حتی در اروپا مردم نسبت به جنایاتی که در غزه رفته است گریه می‌کنند و همین امر یاد مظلوم را زنده نگاه داشته است، بنابراین، گریستن بر مظلوم‌ترین مظلوم عالم یعنی امام حسین(ع) و اهل بیت آن حضرت(ع) تاثیر بسزایی در ابعاد مختلف زندگی افراد دارد چراکه یاد کسی را زنده نگاه داشته ایم که دلاورانه در برابر ظلم ایستاد و مظلومانه به شهادت رسید.

وی ادامه داد: کودکی در غزه زخمی می‌شود و عده‌ای به سویش می‌شتابند اما طفل شش‌ماهه امام حسین (ع) روی دست آن حضرت(ع) پرپر شد؛ سخن امام حسن (ع) خطاب به سیدالشهدا (ع) که فرمود: «لا یوم کیومک یا ابا عبد الله» (هیچ روز و سرنوشتی مانند روز و سرنوشت تو نمی باشد ای ابا عبدالله) نیز موید این مساله است که مظلوم‌تر از آن حضرت در عالم نیست؛ در نتیجه همان‌طور که ظلم نسبت به مظلوم عواطف را بر می‌انگیزاند و باعث جاری شدن اشک می‌شود در نتیجه اگر انسان به عمق مظلومیت مظلوم‌ترین عالم پی ببرد، قطعا اشک‌اش جاری می شود و این اشک بر مصائب ایشان آثار فراوانی خواهد داشت.

حجت الاسلام ریاضت در مورد تاثیر گریستن بر اباعبدالله (ع)، ابراز کرد: امام صادق (ع) فرمود: «مَنْ ذُکِرَ الْحُسَیْنُ علیه‌السلام عِنْدَهُ، فَخَرَجَ مِنْ عَیْنِهِ [عَیْنَیْهِ] مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدَارُ جَنَاحِ ذُبَابٍ کَانَ ثَوَابُهُ عَلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ یَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّهِ» (کسی که یادی از حضرت حسین بن علی (ع) نزدش بشود و از چشمش به مقدار بال مگسی اشک خارج شود، اجر او بر خدا است و حق‌تعالی به کمتر از بهشت برای او راضی نیست)؛ اساسا گریه بر سیدالشهدا (ع) به دلیل اینکه آن حضرت حبیب و حجت خدا است و از جایگاهی بسیار رفیع نزد خداوند برخوردار است.

وی در بخش دیگری از مباحث خود گفت: طبیعتا اگر هر انسانی عزیزی را از دست بدهد، اطرافیان ولو برای همدردی هم که شده سعی می کنند خود را جلو آن شخص محزون نشان دهند یا به قول معروف برای مجلس گرمی اشک بریزند، بنابراین ما برای سیدالشهدا (ع) که گریه می کنیم چون حبیب خداست، برای تقرب به خداوند برای آن حضرت می‌گرییم، در واقع اگر کسی بر حسین (ع) گریه کند خود را به آن فرد نزدیک کرده است پس ما با گریه بر سیدالشهدا (ع) به نیت اصلی که همان تقرب الی الله است، می رسیم.

این پژوهشگر با اشاره به بیانی از مرحوم آیت الله بهجت که فرمود: «بنده خیال می کنم افضل از نماز شب، گریه بر سیدالشهداء(ع) است»، تصریح کرد: این سخن از آن عالم فرزانه از بُعد تقربی است که برای بنده حاصل می شود، گریه ای که عذاب الهی را دور می کند چراکه موجب تقرب به خداوند شده است؛ چنان که رسول مکرم اسلام(ص) خطاب به دخت گرامی‌اش حضرت فاطمه زهرا (س) فرمود: «یا فاطِمَةُ! کُلُّ عَینٍ باکِیَةٌ یَومَ القِیامَةِ إلاّ عَینٌ بَکَت عَلی مُصابِ الحُسَینِ» (ای فاطمه! همه چشم ها در روز قیامت گریان است جز چشمی که بر مصیبت های حسین(ع) بگرید).

حجت الاسلام ریاضت در پایان خاطرنشان کرد: جنت واقعی همان لقاء‌الله و رضوان پروردگار است، امید داریم که به برکت اشک بر سیدالشهدا (ع) آن هم نَه فقط در ایام محرم بلکه در کل سال، به معرفت و قرب الی‌الله برسیم، باید به یاد داشته باشیم که مکتب شیعه ظلم ستیز است، به دفاع از مظلوم می‌پردازد و به یاد ستمدیدگان است که این همان سیره سیدالشهدا (ع) است، پس یاری و حمایت از مظلوم با استعانت از سیره حسینی رویکردی است که باید مورد توجه باشد و یکی از راهکارهای تحقق این امر به یاد مظلومان است.