قدس آنلاین/ سعیده ساجدی نیا:«انگار درد دلش تمومی نداشت؛هرچه میگفت،بازهم موضوع دیگه ای یادش می اومد که موجب رنجش روح و روانش شده بود!هیچ یک ازنیازها وانتظاراتش دیده نمیشد!اونقدر درباره احساساتش با همسرش صحبت کرده بود که خودش به ستوه اومده بود!دامنه ی خودخواهی شریک زندگیش،وسیع ترازحدتحمل وصبروگذشتش شده بود!می گفت:8سال است ازدواج کرده ام اما درتمامی تصمیمات ریزودرشت زندگی،فقط و فقط باید تابع می بودم وحق کمترین اظهارنظری نداشتم و حال آنکه ناگزیربودم درحدبضاعت،حمایت مالی،اجتماعی و روانی ازبرنامه های شوهرم داشته باشم وهمچنان نه تنها نادیده گرفته شدم بلکه آماج انواع توهین ها و تحقیرها قرارگرفتم و در نهایت بی انصافی، همراهی و همدلی ام به بی هدفی و بی عرضگی ام تعبیر می شود!
همیشه حرف حرف اونه؛همیشه باید درمقابل خواسته‌هاش کوتاه بیام و ازحقم بگذرم؛ یه جور که انگار وظیفمه!خدانکنه بخوام نظربدم یا «نه»بیارم؛به هزار جرم ناشناخته وناکرده متهم میشم و پتکی میشه که باید مدام بر سرم کوبیده شه! رفتارهای خودخواهانه همسرم موجب دل‌زدگی،سردی و آزارم شده، گاهی به قدری از اونفرت پیدا می‌کنم که به فکر جدایی می‌افتم...»
این روزها شاید بیش ازهر زمان دیگر با جملاتی ازقبیل اینکه "از زندگی با همسرم خسته شده ام"،"دیگه قادر به تحمل بی مهری های همسرم نیستم"، "همسرم هرگز حاضر به درک نیازها واحساسات من نیست" و...مواجه می شویم!
این درحالیست که داشتن رابطه‌ای مبتنی برعشق و تعهد، حس توجه وتعلق ایجاد می‌کند و زمینه‌ای را برای رشد،شکوفایی و دوام رابطه فراهم می‌آورد و به اعتقاد محمدحسین ساجدی نیا، رابطه‌های مبتنی بر خودخواهی و بی‌احترامی، هر روز بیش ازگذشته به افول می رود وحاکمیت روابط سرد، نمودی عالی از نبودعشق وعلاقه وخودستایی و رابطه رو به تنزل است.
دبیراندیشکده معنویت مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت در این باره به "قدس" می گوید: لبریزکردن رابطه با انتظارات بی‌حد و مرز غیر‌منطقی، حکمرانی منفی و مستبدانه، درک نکردن متقابل، انکار احساسات، فراموش کردن همسر به عنوان نیمه گمشده و... نشانی ازخودخواهی محض است!
این عضو هیات علمی دانشگاه اذعان می کند: هررفتاری ازجانب همسر که منجربه سوء‌استفاده جسمی و روانی از فرد مقابل شود، به گونه‌ای که نتواند از حق خود دفاع و یا راجع به آن صحبت و بحث کند، بروزخودخواهی در رابطه را حتمی می کند.
اکنون این پرسش مطرح می شود که براستی حد ومرزصبروگذشت درزندگی مشترک که اساس آن باید برمحور مهرورزی و ادب واحترام متقابل باشد،کجاست؟!آیا درروابطی که یکی ازطرفین مبتلا به عارضه "خودخواهی" است، طرف مقابل همیشه باید سنگ «نیم من» باشد و تا پایان عمر، یکی حاکم باشد و دیگری محکوم؟!
سیدضیاءالدین فائق،آسیب شناس و پژوهشگرمسائل اجتماعی در پاسخ به این موضوع، به این نکته اشاره می کند که «خودخواهی در رابطه زناشویی گاهی یک بیماری است،گاهی یک رویه و گاهی هم یک اتفاق و درحال حاضرمقصود،اتفاقی بودن نیست بلکه همسری است که در واکنش به کردارهای شریک زندگیش،ادبیات و راه و رسمی خودخواهانه را انتخاب می کند!
وی با بیان این که «اگر خودخواهی،رویه باشد،یعنی نوعی پایداری در رفتار فردی که مبتنی بر درک نکردن متقابل است،رخ می دهد»، به خبرنگار "قدس" می گوید: بخشی از چنین رویکردی به آموزش و پرورش نسل ها بازمی گردد و معتقدم حلقه مفقوده در رابطه ی بین زوج ها،روشن نبودن و نداشتن شناخت آنها از نقش یکدیگر در زندگی مشترک است.
فائق خاطرنشان می کند:در بررسی هایی که صورت داده ام،بخوبی ملموس است که گذشت ها به نوعی تکلیف و یا انتظارهمیشگی و مدارا به عادت مبدل شده است که بعنوان یک آموزه اشتباه،زوج های جوان را به سمتی غلط سوق می دهد.
این آسیب شناس تأکید می کند که با گذشت و مدارا که حد والاتری از گذشت هست،موافقم، اما نه همیشه! چون ممکن است فرد را در وضعیتی قرار دهد که فکرکند کاری که انجام داده درست است و حتی نتیجه معکوس داشته باشد!
وی در مواجهه با این پرسش که «رویکرد خودخواهانه درزندگی زناشویی از کجا شروع می شود و چه عواملی چنین،سرانجامی را رقم می زند؟»،تصریح می کند:بخش مهمی به بازخورد مسائل روحی و روانی و همچنین شیوه تربیت افراد بازمی گردد و شناخت چنین وضعیتی،بهترین کمک را به ما در هنگام «انتخاب» می کند.
فائق ادامه می دهد: در حقیقت انتخابهای ما قادرند در تمامی جوانب زندگیمان بشدت اثرگذار باشند و به همین دلیل هر یک از زوجین باید پیش از همسرگزینی به این جوانب بخوبی توجه داشته باشند و از یادنبرند که ممکن است یک فرد با انواع و اقسام ویژگی های فردی بتواند خودش به تنهایی در منزل و کنار والدین و یا سایر اعضاء خانواده اش به هرگونه رفتاری دست بزندوآنها هم ناگزیر به پذیرش و تحمل باشنداما وقتی قرار است خلق وخو،شخصیت،رفتار،پوشش و مدل ارتباطیمان را با دیگری به اشتراک بگذارید،موضوع، تفاوت بسیاری می کند و اینجاست که اهمیت «انتخاب»،نمودعینی می یابد!
این پژوهشگر خانواده به این نکته اذعان دارد که ما با یک "انتخاب" درست و مبتنی بر سلیقه و نیازهای روحی و جسمی و جنسی و فکری و حتی ورزشی و اجتماعی و مذهبی میتوانیم تا حدودی به ایده آل هایمان نزدیک شویم و در نتیجه،اگر درچنین انتخابی،"گذشت" یا "مدارا" کنیم، اشتباه نکرده ایم چون طرف مقابلمان دارای چنان ظرفیتی است که گذشت را می فهمد و از مدارای ما سوءبرداشت نمی کند!
به گزارش "قدس"، بررسی ها نشان می دهد که از رفتار یک زوج‌ با همدیگر می‌توان طول عمر یک رابطه را به سادگی فهمید!به گفته فائق، محققان دانشگاه ایلی‌نوی اخیرا ۳۷۶ زوج بین ۲۰ تا ۳۰ سال و ازدواج نکرده را به مدت ۹ ماه همراهی کردند تا دریابند کدام زوج‌ها شانس بیشتری برای باهم‌ماندن در یک دوره طولانی را دارند!
وی با بیان این که «با بررسی نتایج این تحقیق وتطبیق شرایط متوجه شدم که نکات مشترکی بین مطالعات مذکور و مشکلات ما وجود دارد»، اظهار می کند:در حقیقت باید گفت تیم تحقیقاتی دانشگاه ایلی‌نوی با بررسی رفتار زوج‌ها در وهله ی نخست موفق شده است ‌‌‌‌آن‌ها را به ۴ گروه دسته‌بندی کند:گروه اول که ۳۴درصد زوج‌ها را تشکیل می‌دادند "زوج‌های دراماتیک" نام‌گذاری شدند؛ این زوج‌ها در روابط‌ خود با یکدیگر"افت و خیز"و تناوب لحظات مثبت و منفی زیادی را تجربه می‌کنند که موجب می‌شود زمان کمتری را به نسبت زوج‌های دیگر با هم‌ بگذرانند!
دسته دوم، زوج‌هایی هستند که در روابط‌شان "شریک، جایگاهی ویژه" می‌یابد؛این زوج‌ها که ۳۰ درصد زوج‌های مورد تحقیق را شامل شده‌اند،زمان زیادی را با هم سپری می‌کنند و بیشتر فعالیت‌هایشان با هم صورت می‌گیرد و در نهایت اینکه این زوج‌ها، رابطه مثبتی با هم داشته و میل به ازدواج از همه در آن‌ها،بیشتر بوده است!
به گفته فائق، بر این اساس، اگر بتوانیم طی دوره آشنایی و تا پیش از عروسی،کسی را بعنوان «شریک با جایگاه ویژه» برگزینیم بطورقطع،زندگی مشترکمان عمری طولانی تر خواهد داشت و همواره بخاطرداشته باشیم که "جایگاه ویژه زوج‌" باعث ایجاد رابطه مثبت بین طرفین می‌شود وحتی در حالت "اختلاف" و "مشکلات روزمره" هم، تلاش آنها در جهت حل مثبت اختلافات است!
و توصیه کلیدی این که: خانواده ها و دختران و پسران در انتخاب ها از مشورت و کمک افراداصلح بخوبی استفاده کنند و به دقت، رفتار گزینه انتخاب شده را زیر نظر داشته باشند و قبل از عقد به تمام جوانب رابطه خود بیندیشند.
بخاطر داشته باشیم دوره پیش از نامزدی و پس از آن تا عقد و فاصله عقد تا عروسی می تواند برای هر یک از زوجین بسیارطلایی باشد و به گفته فائق، در این دوره می توان با کسب نظر مشاوران و مطالعه رفتارها و کنش ها و واکنش ها ی متقابل در مقابل رخدادها و حوادث و همچنین مشکلات و حل چالش ها و کشف راهکارها به نتایج خوبی دست پیدا کرد که نقشی پیشگیرانه در دوره زندگی مشترکمان دارد!