وقتی گفته می‌شود اقتصاد ایران دچار ناترازی است، معمولا مراد عدم تعادل بین عرضه و تقاضا در قیمت های کنونی در رویکرد اقتصاد بازاری متعارف است که با تغییرات قیمتی به سمت تعادل می‌رود، یا بهتر بگوییم باید برود.

بر اساس گفتمان بازاری ناترازی، اگر تقاضای موز در قیمت‌های کنونی بیشتر از عرضه آن است(عدم تعادل یا توازن)، با افزایش قیمت، مصرف کاهش می‌یابد، و افزایش قیمت قاعدتاً عرضه را نیز افزایش می‌دهد و بازار در قیمتی جدید به تعادل می‌رسد.

اگر می‌گویند ناترازی در انرژی داریم، عمدتا مرادشان این است که قیمت  بنزین پایین است و مثلاً تقاضای آن بیشتر از عرضه است(ناترازی), پس باید اجازه داد قیمت بنزین افزایش یابد تا عرضه و تقاضا متوازن شود. برای مقابله با ناترازی ادعایی در مثلاً انرژی، دو راه برای مدیریت تقاضا در پیش داریم.

اول، بگذاریم قیمت‌ بنزین بالا برود تا مصرف کم شود(سیاست قیمتی)

دوم، با بهبود کیفیت خودروها و حمل و نقل عمومی تقاضای بنزین را کاهش بدهیم (سیاست غیرقیمتی)

تجربه نشان داده که اعمال سیاست قیمتی در کوتاه مدت تقاضای بنزین را کم می‌کند، ولی چون تقاضای بنزین کم کشش است، یعنی مردم نمی‌توانند خیلی واکنش نشان دهند، دوباره مصرف بالا می رود و نتیجه اعمال سیاست قیمتی فقط افزایش تورم است.

باید مراقب بود که اصطلاح ناترازی ابزاری برای توجیه سیاست کور گران سازی نشود، سیاستی شکست خورده که در دهه‌های اخیر فقط سفره مردم را کوچکتر کرده است.